Deze herinnering plopte opeens bij me op. Ko woonde bij mij in Amsterdam en we besloten een avondje te gaan stappen. Of we uit eten zijn gegaan, dat weet ik eigenlijk niet meer, maar ik weet wel dat we bij 2 homobars zijn geweest. Bij de laatste was het erg gezellig en ze hadden er spannende cocktails, waarvan we er natuurlijk een paar van hebben geproefd. Op hun kassa stond een sticker dat je met een mastercard kon betalen, maar toen het op betalen kwam, mocht dat opeens niet. Ko nog woedend zeggen: ja zeg, maar daar zit die sticker toch? We konden hoog of laag springen, we moesten contant betalen. Woedend besloten we op te stappen en kwamen op het Leidseplein terecht. En omdat het een zalige zomeravond was besloten we daar te blijven plakken. We kwamen in gesprek met een paar medelanders, die heel aardig waren, maar die mochten de bar niet binnen, juist vanwege hun huidskleur. Omdat we dat beiden niet konden uitstaan en we toch al een beetje tipsy waren, liepen we dus met zijn vieren naar de bar toe, wij mochten wel naar binnen maar zij niet. En toen we om de reden vroegen, werden er een paar brede schouders opgehaald. Ondertussen kon je wel buiten je biertje krijgen, en dat deden we dan ook. Niet goed op een paar cocktails, hi hi. We stonden zwaar te argumenteren met die uitsmijter en ik brabbelde nog, wacht maar, je krijgt wel iets van mijn advocaat te horen, ik werk voor een advocaat, wacht maar! Helemaal niet waar toen, want in die beginjaren van Ko en mij, werkte ik voor een notariskantoor, grijnzzzz....Ik zei tegen hem dat hij niet mocht discrimineren, en toen vroeg hij droog: en dat mag zeker wel??? Ik draaide mij om en ik zag mijn Ko wildplassen, midden op het Leidseplein, terwijl de bioscopen leegstroomden, keurig in een prullebak met een mooie boog. Ik kan niet anders zeggen, ik heb met bewondering en de slappe lach toegekeken. Later zijn we met de taxi naar huis gegaan en maakten toen een van de grootste fouten: we namen nog een afzakkertje thuis. Hoe ik in bed ben gekomen weet ik niet, maar daar lag ik dus in en Ko gezellig ver weg in dromenland een oerwoud omzagend. Wat een avond, wat een feest! Hi, hi, ik zie die boog nog zo voor me.......

Die foto's heb ik hier neergezet. Nou ja, een paar dan. Er zullen er nog vele volgen.

Ook hier heb ik enkele van mijn reacties gewist. Ze horen niet thuis op deze Tribute. Ik bied opnieuw mijn excuses aan aan Ko, voor wie dit Tribute bedoeld is en blijft. Ik blijf de leuke en/of droevige en/of andere herinneringen neerzetten van de afgelopen 16 jaar en ik blijf foto's neerzetten. Maar familievetes horen hier niet thuis. Sorry manneke, had ik niet moeten doen.

In tegenstelling tot mij probeerde Ko echt alles uit. Zo ook op een personeelsfeest van IA, toen het personeel mocht eeeuh hoe noem je dat carten? Ik heb er een foto van bijgezet en als je goed kijkt zie je het glunderende gezicht van Ko. Het is meer helm dan gezicht, maar ik zag die brede grijns en probeerde dat vast te leggen.

Dat is dus niet mijn herinnering, maar komt wel uit Ko zijn jeugd. Een etentje met de familie. Degenen die ik er op zie staan, zijn zijn ouders en 1 van zijn zussen en vermoedelijk zijn oma. Ik weet niet of het zomaar een diner was, of een feestelijke aangelegenheid, en degenen die het wel zouden weten, willen geen herinneringen meer ophalen. Dat is jammer, heel jammer.

Die was vandaag. Ik ben naar het graf geweest en heb er een foto van neergezet. Omdat het hier behoorlijk vriest, heb ik dit keer een rieten mus voor hem meegenomen en een krans met vogelvoer er in. Zie je, Ko hield van vogels en vond het erg leuk om er naar te kijken als ze gevoederd werden. Vooral in Utrecht, want daar kwamen de Vlaamse gaaien, musjes, spreeuwtjes en noem ze maar op. De Vlaamse gaaien noemden we altijd Bas, naar een politicus. En het was ontzettend leuk om te zien hoe de ouders met hun jongen terugkwamen. Hier is dat niet zo. Je ziet de Vlaamse gaai alleen maar in de bossen, hier is meer het kleine grut en meeuwen, veel meeuwen. Ik heb mijn verdriet daar bij zijn graf uitgeschreeuwd en gehuild, domweg gehuild. En ik voelde weer de warmte van hem om mij heen. Hij kan mij nu niet meer helpen de strijd van het leven aan te gaan, maar ik voel zijn warmte nog steeds om mij heen. Bij het graf en hier. Rust zacht mijn lieveling, tot de volgende keer.

7 maanden geleden overleed Ko. Nog steeds kan ik het niet bevatten dat hij niet meer is. Ik kan het domweg niet geloven dat ik hem nooit meer zal zien of spreken, samen praten, lachen, spelen, reizen maken. Elkaar het leven zo aangenaam mogelijk proberen te maken. Ik hou van je Ko, met heel mijn hart en ik mis je. Mijn liefde is met je meegegaan. Soms voel ik je nog en dat is zeer troostend. Dan is het net alsof je je armen weer om mij heen slaat, ik voel dan even die warmte. Ik weet niet hoe lang het duurt eer we weer samen zijn, maar tot die tijd zal ik jouw voetsporen overal neerzetten. Rust in vrede, lieveling, maar ik kan geen vrede vinden in jouw dood. Er zal voor mij geen rust zijn totdat ik weer bij je ben. Met heel mijn hart: ik hou van je.

De foto die ik vandaag heb geplaatst is Ko met zijn band, of de band met Ko, dat kan natuurlijk ook. Ko was de basgitarist en volgens hem maakten ze aardige herrie wat je in de verte een beetje als muziek kon herkennen, hi hi. Jammer dat ik hem nooit op een gitaar heb horen spelen. We hadden in Utrecht wel een gitaar, maar dat was geen basgitaar. En Ko wilde eigenlijk wel weer proberen te gaan spelen, maar het is er nooit van gekomen. Zonde hoor. Ik ben nieuwsgierig hoe het met de rest van de band is gegaan.

Ik mis Ko zo ontzettend, onze gesprekken die wij voerden over van alles en nog wat, onze reizen waar ik hem dingen kon vertellen over de kastelen die wij samen in Frankrijk bezochten. Hij leerde mij weer vliegtuigen te herkennen en wat hij mij ook aanleerde was om naar nummerborden van auto's te kijken. Soms kon je daar rare woorden van maken en soms had je heel mooie cijfer en lettercombinaties. Ik was vandaag bij de psych en zei tegen hem: ik wil naar huis! Hij vroeg: nu al? Ik zei dat ik dat thuis ook had. Ik mis de geborgenheid die Ko mij gaf. Wat heeft het leven voor zin zonder Ko? En dan word je ook nog als oud vuil behandeld door zijn familie, zodat de pijn en het gemis nog groter worden. Ik heb net een foto er bij geplaatst en als ik het goed inschat is dat Ko als baby omhoog gehouden door zijn vader.

Annemiek, Ko heeft mij inderdaad verteld dat zijn jeugd leuk was. Wel een strenge vader soms, en hij vertelde mij ook over een bakje vla, dat daar een ongelukje mee was gebeurd en jullie in spannende afwachting waren hoe jullie vader daar op zou reageren. Hij heeft mij foto's laten zien dat jullie in Spanje waren met zijn allen en zo. Dus dat hij een leuke jeugd heeft gehad, dat weet ik. Maar er is iets gebeurd waardoor er bonje ontstond in jullie volwassenheid. Hij wou zijn familie niet meer zien. Dat waren zijn eigen woorden Annemiek, en toen besloot ik dat ik zou beginnen met kaartjes te sturen, zoals met Kerst. Daarna kreeg ik te horen waarom ze van mij kwamen en niet van Ko. De reden? Hij wilde geen kaartjes schrijven, dat soort dingen liet hij maar aan mij over. Hij heeft mij gezegd dat hij een muur om zich heen had gebouwd, zodat hij door niemand meer gekwetst kon worden, en hij was er heel blij mee dat ik die muur omver trok. Dat waren zijn eigen woorden. Maar waardoor is die muur ontstaan? Wat veroorzaakte de ruzie tussen Ko en zijn familie? En waarom hebben jullie het niet over de laatste 16 jaar van zijn leven? Hij was gelukkig met mij, dat weet je. Dat had je kunnen zien ook tijdens onze bezoekjes aan Engeland als er iets speciaals was om te vieren. Ik hield en hou nog steeds ontzettend veel van Ko en wat jullie ook beweren, hij hield ook ontzettend veel van mij. Ik mis hem ontzettend, er is een enorme leegte ontstaan, de "feest" dagen waren een verschrikking vooral Oud en Nieuw. Is er iemand van jullie die daarbij stil heeft gestaan? Ik sta wel stil bij jullie verdriet, want waarom denk je dat ik steeds weer nieuwe foto's plaats en nieuwe foto's van zijn graf? Dat is omdat ik weet dat Antoon ze kan afdrukken en aan je moeder kan laten zien. Maar goed, ik zou willen dat je dit kon beantwoorden, ik wil alleen nog 1 ding kwijt. Als je herinneringen wilt ophalen, moet je dat doen bij "herinneringen" en niet bij V en A. Dat staat voor vraag en antwoord, oftewel question and answer.

Heel veel kracht toegewenst. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt en weet uit ervaring hoe hard sommige familieleden kunnen zijn. Gelukkig heb jij je grote liefde leren kennen en je hebt hem mogen verzorgen. Dit pakt niemand meer van je af.

Ko hield ervan om op nieuwjaarsdag een champagne ontbijt te maken bestaande uit roereieren, glas verse jus d'orange, toast en uiteraard roze champagne, zodat wij het jaar feestelijk aangeschoten konden beginnen. De fles die hij in 1997 aan het eind van het jaar heeft gekocht, ligt nog steeds onaangebroken in de koelkast. Dit was geloof ik echt de eerste dag dat ik helemaal beneden heb doorgebracht. Maar het gemis wordt alleen maar erger. Ergens diep in mijn hart had ik gehoopt dat zijn familie herinneringen zou achterlaten op deze tribute, maar nee, zelfs dat doen ze niet. Ja, een of twee keer. En stom genoeg kwetst het mij, laat staan wat het met Ko had gedaan.......

Dit is dus de laatste dag van het meest afgrijselijke jaar uit mijn leven. En geloof me, ik heb wat afgrijselijke jaren mee mogen maken. Het eerste deel van dit jaar bestond uit het proberen te redden van Ko. Ko lag in het ziekenhuis toen hij zijn eerste herseninfarct kreeg. En nog steeds krijg ik de bibbers als ik die stem weer hoor zeggen tegen de verpleegster: ik ben het padje kwijt….. Die nacht zaten we met zijn drieën te waken, want toen waren wij er echt van overtuigd dat hij het niet zou redden. Maar hij redde het, hij vocht door. Hij kwam op de afdeling neurologie terecht. En dat bleek een waardeloze afdeling voor hem te zijn. Hij deed alles om weer thuis te komen, want thuis wou hij sterven. Hij nam iedereen in de maling, ook mij. Maar de transferverpleegkundige bleek niets geregeld te hebben. Op maandag kwam hij thuis en op vrijdagavond kwam dan eindelijk een 24-uursverpleegkundige. Tot die tijd hebben Caroline, Martin en ik 24 uur rondom bij hem gewaakt. Ondanks de zware medicijnen bleef hij insulten krijgen. Hij wilde ook steeds het bed uit en dan gingen we met zijn tweetjes voetje voor voetje naar de wc en dan bleef hij steeds heel lang weg. Woensdag kreeg hij zijn tweede herseninfarct en toen begon hij een beetje eng te doen. Pas op donderdag gaf hij toe hulp te kunnen gebruiken en toen deed ik de wc deur voorzichtig open. Wat ik daar zag, tart elke beschrijving. Bloed op de vloer, de wc, de wanden, hijzelf. Ik heb hem verschoond en zag wat er was overgebleven van Ko. Beelden, die ik ook niet meer zal vergeten. En zo zijn er nog meer afgrijselijke herinneringen. Maar ook goede. In die heel slechte week die hij had, heeft hij toch steeds zijn liefde voor mij laten blijken op alle mogelijke manieren die hij nog kon. Zijn moeder en Antoon waren er getuigen van. Op zondag kreeg hij de Sacramenten der Zieken toegediend, gelukkig nog net op tijd. Op 9 juni stierf hij. Wat mij opviel gedurende de maanden september tot de dag dat hij stierf, was dat hij zo weinig bezoek kreeg. Mensen durfden niet te komen, maar hebben niet gerealiseerd hoe hard die klap voor hem was. Ook voor mij trouwens. Hij heeft een aantal vrienden niet meer gezien, maar ook niemand van mijn familie. En ook zijn familie liep nu niet bepaald de (zieken)huis deur plat. Dat heeft ons geraakt, tot in het diepst van onze ziel. En toen de maanden na zijn begrafenis. De begrafenis werd aangegrepen door mensen die het nodig vonden mij, Ko zijn weduwe, de grond in te trappen. Dat begon al een dag voor de begrafenis en is pas gestopt eind oktober begin november toen de steen er eindelijk was. Ik ben geen mensen-mens en weet ook niet hoe ik met ze moet omgaan. Ze hadden kunnen laten merken dat ze het respectance tribute voor Ko een goed idee hadden gevonden en het feit dat ik een boom laat planten in het Wilhelminabos. Want dat was wat Ko wou. Dat de wereld zijn voetstappen zou zien. Dat hij er was geweest. En tot op het laatst zal ik daarvoor zorgen. Ik weet niet hoe ik vandaag doorkom en de avond en de nacht. Mijn gedachten zullen bij andere mensen zijn, die ook dierbaren zijn kwijtgeraakt en bij mensen die nog steeds vechten tegen welke ziekte dan ook. Maar mijn prioriteit ligt nog steeds bij Ko. Mijn twee vrienden te Bilthoven hadden op hun kaartje geschreven dat ze hoopten dat 2009 mij ietsje geluk zou brengen. Ik weet het niet, want als ik naar de foto van Ko kijk, weet ik niet hoe ik door moet leven zonder hem. Maar met wat hulp van de hulpverleners en van jullie kan ik misschien in vrede leven.. Ik wens jullie allen een goed uiteinde toe.

maar met rouwbuddy. Erg vreemd allemaal. Niemand heeft me gebeld, dus ik voel me behoorlijk eenzaam. Ik begrijp het wel, de eerste kerstdag is bij uitstek een familiedag. Maar ik heb toch ook familie? Dan glijden mijn gedachten terug naar verleden jaar, toen het allemaal begon. En tot mijn grote verdriet moet ik zeggen dat mijn familie en onze vrienden Ko en mij aardig hebben laten zitten. Ze durfden niet, of ze konden niet. Maar wat ze een zieke aandoen en zijn partner, daar wordt niet bij stilgestaan. En nog steeds niet. Toch wens ik uit naam van Ko iedereen een vredige kerst toe.

Ik mis de voorpret die we hadden. Op jacht naar cadeaus en op 24 december 's avonds alvast 1 cadeautje uitpakken. En op 25 december waren we domweg kleuters. De katten deden volop mee want er was genoeg papier om mee te rotzooien. En nu schiet me dus een kerst binnen, tesamen met toenmalige goede vrienden. Het was de eerste kerst die Ko meemaakte met homo's. En die homo's waren mijn beste vrienden. Ko deed niet voor ze onder, en als je alle foto's kon zien zoals ik die in mijn bezit heb, begrijp je wat ik bedoel. Laatst kwam ik tijdens het opruimen van de bergkast een piepklein boekje tegen met daarin het nummer van mijn toenmalige beste vriend en ik dacht: zal ik? En ik heb contact gezocht en hij heeft nog het oude nummer. Nu laat ik het aan hem over verder. Ik weet wel dat Ko en ik razend en verdrietig waren omdat hij de vriendschap pardoes verbrak. We hebben hem altijd gemist, want het was er een met een zalig gevoel voor humor. Humor die Ko tijdens zijn ziekte zo goed had kunnen gebruiken.

Mijn herinnering gaat nu 6 maanden terug, Ko zijn laatste avond. Hij was niet bij bewustzijn, maar kreeg desondanks toch vaak insulten. De verpleegster zat of buiten of tv te kijken vanwege voetbal. Ik zat continue op het blauwe krukje bij zijn bed, zeker als hij weer zo'n insult kreeg. Ik vind het zo verschrikkelijk jammer dat we door die 2 herseninfarcten geen echt gesprek meer hebben kunnen voeren. Wat ik wel weet is dat ik zijn laatste wensen tot op de letter heb vervuld. Alleen deze tribute, die had hij natuurlijk niet verwacht. En hij blijft ook. Ik heb nog zat herinneringen aan Ko die ik wil delen en foto's, veel foto's met een verhaal erachter. Maar nu, nu heerst hier alleen verdriet. Verdriet omdat ik mijn manneke niet meer bij me heb.

Ko hield ontzettend veel van vliegtuigen of kisten, zoals ze in zijn familie werden genoemd. Zijn vader was namelijk boordwerktuigkundige (nou hoop ik dat ik dat goed heb). Ook zijn neef Danny heeft wat met vliegtuigen, sterker hij is piloot. Ik zou het leuk vinden als de familie hun herinneringen van Ko met mij willen delen. Ik nodig ze daartoe uit.