I am impressed with this website, rattling I am a big fan. adkbadckedgbbgbe

Morgen zou Jitske 36 zijn geworden! We denken romdom de speciale dagen extra aan jullie en alles wat er gebeurd is.... Ik heb eerder al eens een paar foto's geplaatst maar het lukte nooit om wat te schrijven. Ik denk dat we jullie Noah, Marije en Jesse later gewoon ook zelf heel veel gaan vertellen over hoe wij ons jullie moeder herinneren! Hier schrijf ik toch een paar highlights op en dan kunnen jullie ons er later nog meer over navragen! Toen jullie vader en moeder elkaar leerden kennen woonden we tijdelijk in Nederland en hebben we Jitske een paar keer ontmoet. Maar J&J gingen als snel weer terug naar Afrika en daarna vertrokken wij opnieuw naar Egypte. We hebben altijd vaak ge-emaild en nieuwsbrieven uitgewisseld maar zagen elkaar niet vaak. In december 2007 toen Noah 3 maanden oud was zijn jullie met zijn drietjes bij ons in Cairo op bezoek geweest. Het was voor ons de eerste keer om Noah te zien. Jullie waren op doorreis naar Nairobi of juist op weg naar Nederland, dat weet ik niet meer. Het was leuk voor Jitske en mij om nu echte moeder gesprekken te hebben:-) Ik vond het ook heel bijzonder dat ik een dagje mocht oppassen omdat Papa en Mama naar de piramides gingen. Twee jaar later zijn we in december 2009 naar Nairobi gegaan. We hebben bij jullie gelogeerd, de 1ste verjaardag van Marije mee mogen maken, en samen op safari geweest! Ook daarvan staan er een paar foto's in het album. Het was een hele bijzondere tijd waar we erg van hebben genoten. Jitske had alles super goed voorbereid! Allemaal ideeen van wat we in de stad konden bekijken, reisgidsen meegegeven maar ook zelf reisgids geweest als het zo uitkwam. Ook de safari was geweldig, alle boekingen waren geregeld om het zo goedkoop mogelijk te doen... uitgebreide lijstjes van wat mee moest en wat onderweg wel of niet gekocht kon worden. Toppunt was om zelfs te denken aan spullen om oliebollen te kunnen bakken. Zo hebben we in Meru National Park op oudjaarsavond oliebollen gegeten en zelfs een paar vuurpijlen afgeschoten... de bavianen schokken er erg van. Het is bijzonder dat we elkaar zo over en weer in Egypte en Kenya hebben kunnen opzoeken. Jullie moeder was een heel bijzonder mens en het was zo leuk haar in de familie erbij te hebben. De laatste maanden dat jullie weer in Nederland waren en Jesse nog in Mama's buik zat woonden we ver weg maar hadden wel heel geregeld contact met mail en Skype. Het is nog steeds onbegrijpelijk dat ze er niet meer is, en dat de laatste keer dat we haar in levende lijve zagen in Kenya is geweest. Een keer in het ziekenhuis na Jesse's geboorte hebben we via de Skype webcam nog even contact gehad. Wat ontroerend om Jitske nog te zien samen met Jesse maar al zo snel daarna is ze naar de hemel gegaan. Het verdriet daarom is nog steeds zo groot. We hopen in de toekomst als oom en tante en neef en nichten nog heel vaak contact met jullie te hebben en dus later ook meer persoonlijke verhalen te kunnen vertellen. Veel liefs uit Cairo, Anneloes&Remco, Emma, Matthias en Danielle

Ik leerde Jitske kennen in Salem, toen nog in de Vredehorst in Wageningen. Ze speelde klarinet in de muziekgroep en ik dacht meteen; dat lijkt me een leuk, sympathiek persoon! Die moet ik leren kennen! Al snel kregen we contact en kwam ik bij haar op de thee op de Nobelweg. Ze heeft me veel verteld over Afrika. Ik liep met plannen om zelf in Kenia te gaan werken. Foto album na fotoalbum kwamen voorbij onder begeleiding van Ladysmith Black Mambazo! Die gospel dubbelcd kreeg ik natuurlijk ook op mijn verjaardag van haar ;) Wat me zo opviel was haar enorme positieve instelling en kracht. Wat een doorzettingsvermogen! De ene studie naar de andere, het ene project na de andere, het ene doel na de andere en... ze was er goed in! Daarbij straalde ze vaak zoveel licht en liefde uit. Ze had een enorm gepassioneerd en actief hart voor Jezus en mensen in nood. Dat bewonderde ik in haar en het stak me ook aan. Niets is onmogelijk, zeker niet als je gelooft! Wat dat betreft nog steeds bedankt Jitske! Jitske nam me ook mee naar de muziekgroep van Salem en we gingen samen op stemvormingscursus bij 't Venster. Wat had ze veel talenten! Muzikaal en een goede stem! Zo ontwikkelde ik ook mijn zingen en ik ben erg dankbaar dat ik het heb mogen inzetten tijdens de afscheidsdienst nu bijna een jaar geleden. Onze vriendschap was er een van komen en gaan (vooral letterlijk door Jitske ;). Veel gekletst en waarbij ze haar eigen mening zeker niet schuwde! (H)eerlijk mens! Lieve groeten, Debbie Strijtveen- van Ledden Wageningen

Jitske Het is nu bijna een jaar geleden dat Jitske is overleden. Ik heb afgelopen jaar veel aan haar gedacht en ook aan Joep en jullie kinderen. Ik wil graag een bijdrage leveren aan een herinnering aan Jitske voor Noah, Marije en Jesse. Maar een kort verhaal is natuurlijk nooit compleet. Dus Joep, Noah, Marije en Jesse, mochten jullie langs willen komen, jullie zijn altijd welkom! Ik heb Jitske leren kennen, omdat ze bij mij op ‘de afdeling’ woonde op Dijkgraaf 17A (1995) in Wageningen. Daarnaast studeerden we allebei ‘Voeding en Gezondheid’. Wat kan ik over Jitske vertellen? Jitske was altijd druk in de weer. Ze was actief in het bestuur van de Bunker (de flatkroeg onder de Dijkgraaf), ze maakte muziek, was actief bij de Friese Studentenvereniging, etc. ’s Avonds was ze vaak weg. Op woensdag na de flatkroegavond maakten we samen de Bunker schoon. Met de muziek hard aan, werkten we stevig door om wat bij te verdienen. Dat was geen fris klusje met verschraald bier en vieze toiletten. Maar samen waren we zo klaar en was het ook nog gezellig. Toen bleek dat de Dijkgraaf een flat voor buitenlandse studenten werd, moesten wij verhuizen van afdeling 17A. Voor ik goed en wel wist wat de bedoeling was, had Jitske al een kamer voor ons allebei geregeld op een afdeling van de Haarweg. Jitske was heel pragmatisch en wist van aanpakken. Aan de andere kant kon ze ook dromerig zijn. Als er dan een grapje werd gemaakt, zei ze soms: ‘Hè, wat?' en keek met een lach rond. Jitske had nog een rol in het begin van de relatie tussen Hans en mij. Ik had Hans uitgenodigd om bij ons te komen barbecueën; een barbecue die we samen hadden georganiseerd tijdens de proppenfeesten. Hans kwam Jitske tegen voor aanvang van de barbecue en hij vroeg zich aan Jitske, wat hij van deze afspraak kon verwachten. Jitske zei hem dat hij er maar op moest vertrouwen dat het goed zou komen. En zo was het. Eén van de laatste keren dat ik Jitske heb gezien, was toen zij samen met Joep op kraamvisite kwam bij onze zoon, Tjeerd. Het was een hele mooie dag. Jullie wilden samen graag ook kinderen krijgen, maar waren op dat moment nog druk met jullie werk in Afrika. Jullie keken verliefd en erg gelukkig. Ik vond het heel bijzonder dat jullie, juist op de dag dat Tjeerd werd gedoopt, op bezoek kwamen. Ik heb heel veel bewondering voor alles wat Jitske in haar korte leven gedaan en bereikt heeft, haar werk in Afrika, de Owilistichting. Jitske heeft haar leven enorm intens geleefd. Dat maakt het niet minder verdrietig dat ze er nu niet meer is. We wensen jullie alle goeds vanuit Enschede!

Lieve Joep, Noah, Marije en Jesse, In deze dagen denken we terug aan wat er een jaar geleden is gebeurd. Jitske die zo ziek is geworden en Jesse die geboren is. Ook denken we weer aan de tijd waarin we Jitske hebben ontmoet. Tijdens de AID van 1994 had een vriend van me met een paar Friese dames afgesproken bij de Kater. Daar ontmoette ik (Johan) Jitske en Antine voor het eerst. Met ons groepje veetelers kwamen we daar regelmatig eten, de Friezinnen kwamen op hun beurt bij mij op de Lawickse Allee, bij Buis op de Haarweg en bij Pieter op Droevendaal. Ik weet nog goed dat terwijl Pieter het eten klaarmaakte ik met Jitske op een ouwe stoffige tweezitsbank zat, en haar vertelde van Jezus. Buis die dat soort verhalen al wel gewoon was ging Pieter maar helpen met het eten. Jij luisterde geïnteresseerd naar het Evangelie en beloofde een keer mee te gaan naar Ichthus. Je ging een keer mee naar de maaltijd en begon aan de open kring van Ichthus. Helaas kreeg je het toen te druk met de Friese vereniging en met je klarinet en ik kreeg de ziekte van Pfeiffer. We zagen elkaar 4 jaar niet. In die tijd heb ik wel regelmatig voor je gebeden. In die tijd ging je naar Kenia en de mensen vroegen je of je opnieuw geboren was. Je antwoordde: ¨ja¨ maar had geen idee wat het was. Door middel van Psalm 51 ¨Create in me a clean heart¨ sprak God tot je hart. In 1999 tijdens de AID liep je op de intromarkt in het Arboretum. Je keek bij de stand van de Salem en kwam in gesprek met Karin. Je luisterde aandachtig naar wat Karin je over Jezus vertelde en wisselde adressen uit. Karin van Zwol las je, en vroeg “toch niet van Johan he?”. Ik ben met Johan getrouwd was Karin´s antwoord. En zo ontmoette ik je opnieuw. Samen met Karin ben je de Bijbel gaan lezen en wel in het evangelie van Johannes. Op 11 oktober, Karin´s verjaardag, waren jullie bij hoofdstuk 4 beland. Voordat je kwam lazen Karin en ik het hoofdstuk nog even samen door. De volgende verzen snapte Karin niet. Ik probeerde het uit te leggen maar het landde niet. 36 En wie oogst, ontvangt loon en verzamelt vrucht voor het eeuwige leven, opdat zich samen verblijden zowel wie zaait als wie oogst. 37 Want hierin is de spreuk waar: De één zaait, de ander oogst. 38 Ik heb u uitgezonden om te oogsten waarvoor u zich niet hebt ingespannen; anderen hebben zich ingespannen en u hebt de vrucht van hun inspanning binnengehaald. (Johannes 4) Jij en Karin deden samen Bijbelstudie en aan het eind vroeg Karin je: ¨zou je die keuze voor de Heer Jezus willen maken? ¨Gisteren heb ik gekozen¨ was je antwoord. Enthousiast kwam Karin boven, toen je weg was. Geweldig, wat waren we samen blij, wat een mooi verjaardagscadeau. Die avond begreep Karin die tekst. Daarna ben je Bijbelstudie blijven doen en in september 2000 heb je je volwassen laten dopen. Daarna vertrok je alweer snel naar Afrika richting Sudan. Later ontmoette je Joep tijdens Opwekking. Doordat we elke week contact hadden, hebben we jullie beginperiode van nabij meegemaakt. Jullie vertrokken naar Afrika en we hadden op afstand contact. Jullie kwamen in november 2010 heel dicht bij ons wonen op de Rietveldlaan. We hoopten dat we het contact weer uit konden bouwen, maar de Heer heeft je thuisgehaald. Gelukkig mogen we weten dat je veilig bent in Jezus armen. Je hebt Hem hier op aarde al leren kennen als Heer en Heiland en nu mag je al bij Hem zijn. Jitske was vanaf augustus 1994 tot december 2010 in onze gebeden. De laatste jaren natuurlijk samen met Joep en de kinderen. Joep, we denken aan jullie, speciaal in deze dagen. We bidden voor jou, Noah, Marije en Jesse. Gods zegen en nabijheid toegebeden, Johan en Karin van Zwol

Lieve Joep, Noah, Marije en Jesse, In deze dagen denken we terug aan wat er een jaar geleden is gebeurd. Jitske die zo ziek is geworden en Jesse die geboren is. Ook denken we weer aan de tijd waarin we Jitske hebben ontmoet. Tijdens de AID van 1994 had een vriend van me met een paar Friese dames afgesproken bij de Kater. Daar ontmoette ik (Johan) Jitske en Antine voor het eerst. Met ons groepje veetelers kwamen we daar regelmatig eten, de Friezinnen kwamen op hun beurt bij mij op de Lawickse Allee, bij Buis op de Haarweg en bij Pieter op Droevendaal. Ik weet nog goed dat terwijl Pieter het eten klaarmaakte ik met Jitske op een ouwe stoffige tweezitsbank zat, en haar vertelde van Jezus. Buis die dat soort verhalen al wel gewoon was ging Pieter maar helpen met het eten. Jij luisterde geïnteresseerd naar het Evangelie en beloofde een keer mee te gaan naar Ichthus. Je ging een keer mee naar de maaltijd en begon aan de open kring van Ichthus. Helaas kreeg je het toen te druk met de Friese vereniging en met je klarinet en ik kreeg de ziekte van Pfeiffer. We zagen elkaar 4 jaar niet. In die tijd heb ik wel regelmatig voor je gebeden. In die tijd ging je naar Kenia en de mensen vroegen je of je opnieuw geboren was. Je antwoordde: ¨ja¨ maar had geen idee wat het was. Door middel van Psalm 51 ¨Create in me a clean heart¨ sprak God tot je hart. In 1999 tijdens de AID liep je op de intromarkt in het Arboretum. Je keek bij de stand van de Salem en kwam in gesprek met Karin. Je luisterde aandachtig naar wat Karin je over Jezus vertelde en wisselde adressen uit. Karin van Zwol las je, en vroeg “toch niet van Johan he?”. Ik ben met Johan getrouwd was Karin´s antwoord. En zo ontmoette ik je opnieuw. Samen met Karin ben je de Bijbel gaan lezen en wel in het evangelie van Johannes. Op 11 oktober, Karin´s verjaardag, waren jullie bij hoofdstuk 4 beland. Voordat je kwam lazen Karin en ik het hoofdstuk nog even samen door. De volgende verzen snapte Karin niet. Ik probeerde het uit te leggen maar het landde niet. 36 En wie oogst, ontvangt loon en verzamelt vrucht voor het eeuwige leven, opdat zich samen verblijden zowel wie zaait als wie oogst. 37 Want hierin is de spreuk waar: De één zaait, de ander oogst. 38 Ik heb u uitgezonden om te oogsten waarvoor u zich niet hebt ingespannen; anderen hebben zich ingespannen en u hebt de vrucht van hun inspanning binnengehaald. (Johannes 4) Jij en Karin deden samen Bijbelstudie en aan het eind vroeg Karin je: ¨zou je die keuze voor de Heer Jezus willen maken? ¨Gisteren heb ik gekozen¨ was je antwoord. Enthousiast kwam Karin boven, toen je weg was. Geweldig, wat waren we samen blij, wat een mooi verjaardagscadeau. Die avond begreep Karin die tekst. Daarna ben je Bijbelstudie blijven doen en in september 2000 heb je je volwassen laten dopen. Daarna vertrok je alweer snel naar Afrika richting Sudan. Later ontmoette je Joep tijdens Opwekking. Doordat we elke week contact hadden, hebben we jullie beginperiode van nabij meegemaakt. Jullie vertrokken naar Afrika en we hadden op afstand contact. Jullie kwamen in november 2010 heel dicht bij ons wonen op de Rietveldlaan. We hoopten dat we het contact weer uit konden bouwen, maar de Heer heeft je thuisgehaald. Gelukkig mogen we weten dat je veilig bent in Jezus armen. Je hebt Hem hier op aarde al leren kennen als Heer en Heiland en nu mag je al bij Hem zijn. Jitske was vanaf augustus 1994 tot december 2010 in onze gebeden. De laatste jaren natuurlijk samen met Joep en de kinderen. Joep, we denken aan jullie, speciaal in deze dagen. We bidden voor jou, Noah, Marije en Jesse. Gods zegen en nabijheid toegebeden, Johan en Karin van Zwol

Lieve Noah, Marije en Jesse, In 1994 heb ik jullie moeder leren kennen. Zij was in september van dat jaar als studente Voeding en gezondheid naar Wageningen gekomen en werd lid van het W.S.S.F.S. (Wageninsk Studinte Selskip foar Fryske Studzje). Ik was een jaar eerder lid geworden van deze Friese studentenvereniging. Mijn eerste herinnering aan Jitske dateert van het MOARD-weekend (Makket Oerdwylske Apen Rju Deugdsam) in oktober 1994 in Otterlo. Met haar prachtige bos rode krullen, vrolijkheid en enthousiasme viel ze me gelijk op. Jitske was een actief lid van ‘it selskip’. Wij hadden in die eerste jaren voornamelijk contact met elkaar via de activiteiten die werden georganiseerd. Later hebben we een blauwe maandag in een bandje gezeten van de studentenvereniging, samen met Wouter Zijlstra en Gerard Brandsma. Jitske speelde klarinet en ik zong. Veel verder dan de opstart zijn we niet gekomen. Jitske stond altijd open voor nieuwe indrukken. Zo was ze ook een jaar regelmatig op het kaatsveld in Wageningen te vinden om deze Friese sport te leren kennen. Doordat we allebei in het buitenland hebben gezeten voor onze studie, volgden een aantal jaar waarin we wat minder contact met elkaar hadden. Eind jaren ‘90 troffen we elkaar opnieuw op de Introductiemarkt in het Arboretum tijdens de A.I.D. Ik stond namens Evangeliegemeente Salem bij een kraampje, toen Jitske langs kwam lopen. Ze vertelde dat ze voor haar studie in Kenia was geweest en daar Jezus had leren kennen. Niet veel later werd ze lid van Salem en kwamen we bij elkaar op de bijbelstudiekring bij Henk en Edith de Bie. Heerlijk om in de gemeente Fries met iemand te kunnen spreken, gezellig ook! In 2000 zijn we met een groep van de gemeente op werkbezoek geweest bij Meindert Jorna in Kroatië. Jitske en Jan-Simon begonnen gelijk op dag 1 in hoog tempo de zolder van Meindert op te ruimen. Bergen kleding, die daar lagen opgeslagen, werden gesorteerd op bruikbaarheid. Tijdens die werkvakantie viel me op hoe voortvarend en energiek Jitske was. Stilzitten was er niet bij! Een andere herinnering dateert van Pinksteren 2002(?). Ik stond met Jitske te praten bij de ingang van de grote samenkomsttent op de Opwekkingsconferentie in Biddinghuizen, toen Joep mij vroeg of ik toevallig een bepaald persoon had gezien. Ik ging er van uit dat Joep en Jitske elkaar kenden, maar dit bleek niet het geval te zijn, ondanks dat ze allebei al jaren in Wageningen hadden gewoond. Dit was dus hun eerste ontmoeting! Ze raakten met elkaar aan de praat…en dat klikte. Jitske leek te zijn gemaakt om in Afrika te wonen en te werken. Tijdens haar periodes in Nederland, werkend achter een bureau aan de universiteit, had ze regelmatig last van haar rug. Maar wanneer ze in Afrika was, onder omstandigheden die veel zwaarder waren, knapte ze fysiek helemaal op. Wonderlijk. Ik bewonder Jitske om het werk dat ze deed bij Medair. Ze heeft me foto’s laten zien van een keer dat ze in dienst van Medair cholera-patiënten verzorgde. De omstandigheden waarin ze werkte waren armoedig. Ze moest zich behelpen met de schaarse middelen die er waren. Daar was niets romantisch aan. Toch sprak Jitske met veel liefde over die situatie. In 2004 trouwden Joep en Jitske en gingen in Kenia wonen. Ook ik ben in dat jaar getrouwd. Op een gegeven moment kwamen we erachter dat we bijna tegelijk waren uitgerekend van ons eerste kindje. Ik op 20 juli 2007 en Jitske op 24 juli. We hebben tijdens die zwangerschap verschillende keren met elkaar gemaild. Over zwanger zijn in Afrika en in Nederland. Jullie ouders hielden ons op de hoogte van hun wel en wee door de nieuwsbrieven die ze schreven. Die stonden vol met reisverhalen en de eerste belevenissen van Noah en Marije. Begin vorig jaar gingen de berichten opeens over kanker, het weer genezen van kanker en de spanning daar omheen. Wat waren we opgelucht toen alles in eerste instantie weer goed leek te zijn. Totdat het vreselijke bericht kwam dat de kanker terug was toen Jitske halverwege haar zwangerschap was. Wij waren op vakantie in de Ardèche (Frankrijk), toen we het bericht lazen in een internetcafé. In de maanden die volgden hebben we samen met veel anderen de hemel bestormd en gebeden voor Jitskes genezing. Op de dag dat Jesse is geboren, nu bijna een jaar geleden, heb ik Jitske voor het laatst gezien en gesproken. Samen met Joep, Henk de Bie en een aantal oudsten van de gemeente hebben we opnieuw Gods aangezicht gezocht. Hij was duidelijk aanwezig op dat moment. En toch is Jitske overleden. Ik ben er nog steeds stil van. Begrijp niets van het waarom. Het houdt me nog iedere week bezig. Wat een gemis, vooral voor jullie, jullie papa, pake & beppe, opa & oma en ooms/tantes. Ik weet alleen dat de dood niet het laatste woord heeft en dat Jitske op dit moment eeuwig leven heeft in Jezus. En dat er ooit een moment komt dat Jezus alle tranen van onze ogen zal afwissen. Ik wens jullie toe: Noah, Marije en Jesse, dat jullie die Jezus in jullie leven zullen leren kennen over wie jullie mama zo enthousiast is geworden. Als jullie ooit in de buurt zijn, kom gerust langs, dan vertel ik graag meer over jullie mama. Nynke Bouwman - de Vries

Een herinnering is het niet maar wij vinden dit een heel mooi liedje ter nagedachtenis aan Jitske. Songbird I heard a voice so pure and easy, a songbird singing for me, I had no choice, only to listen, and surrender to her world; And she will fly over the rainbow, She will walk in fields of gold, And when she sings from the high walls of Heaven, Will the angels cry like me? At first alone, then with hundreds around me, Enchanted by her song, But as the day is done, and the darkness is falling, The songbird sings no more; And now she flies over the rainbow, And she walks in fields of gold, And when she sings from the high walls of Heaven, Will the angels cry like me? And when she sings from the high walls of Heaven, Will the angels cry like me, will the angels cry like me? Sybren en Coby Zuidlaren

Vandaag is het 10 november 2011. Vorig jaar rond deze tijd kwam dat afschuwelijke bericht dat Jitske's lever was aangetast en dat ze nog maar kort te leven had. Als een donderslag bij heldere hemel sloeg dat bij ons in. De eerdere berichten waren ondanks de moeilijke situatie toch redelijk goed geweest. Samen met vele anderen hebben we de hemel bestormd met het diepe verlangen om Jitske hier in het leven te behouden. Het is anders gegaan. Antwoord op het waarom hopen we later te begrijpen. We hadden jullie vieren (Jesse nog nog in de buik) weer net sinds lange tijd weer ontmoet in een zondagsdienst in de Salem tijdens de herfstvakantie. Omdat onze gezinnen beide in het buitenland woonden, hadden we jullie al lang niet meer gezien. En ik verheugde me er op jullie weer wat vaker te kunnen ontmoeten en het contact weer te verdiepen nu we allebei weer relatief dicht bij elkaar zouden gaan wonen. Wij ins Duitsland, jullie in Nederland. Op 8 december hebben we bij Jitskes graf gestaan, gehuild om het verlies van zo’n geweldige, bijzondere, knappe vrouw en liefdevolle moeder. Echter ook wetende dat hoewel haar lichaam in de kist lag, haar ziel en geest voor eeuwig verder leven bij haar Hemelse Vader. Ook leeft ze voort door jullie heen - Noah, Marije en Jesse. Tijdens de paasdienst 2011 vlak voor dat jullie naar Kenia vertrokken, mocht ik Jesse even op schoot houden. Dat vond ik heel bijzonder maar ook heel emotioneel. Hoe ontzettend graag had ik Jitske daar gezien, met haar jongste zoon op schoot. De herinnering die Tom en ik vooral aan Jitske hebben is van de tocht die we met haar maakten naar Kroatie in 2000. Met een groep van Salem gingen we op werkvakantie bij Meindert Jorna in Kroatie. Jan Simon was ook meegegaan. Jitske’s flexibiliteit, energie, vrolijkheid en zorgzaamheid voor de drie kleine kinderen die ook mee waren op reis, waren een grote zegen. De foto’s die ik aan de foto colectie toe heb gevoegd, geven een goed beeld van Jitskes liefde voor kinderen. Op een foto staat Jitske met onze jongste zoon Lodi op haar schouders. Lodi was toen 2 jaar oud en genoot ervan op haar schouders te zitten. Op de andere foto zit Jitske met Jasmine van Delft in haar tent. Het is nog steeds onwerkelijk dat ze niet meer onder ons is en elke keer als ik haar foto tegen kom komt er nog een brok in mijn keel en gaan mijn gedachten naar jullie vieren uit in Kenia en bid ik jullie God's zegen, hulp en aanwezigheid toe om dit grote verlies te dragen en onder Zijn hoede verder te gaan. Druschke van Herwijnen

Lieve Noah, Marije en Jesse, Op de lagere school De Ark in Makkum ben ik bij Jitske in de klas beland, maar pas in de 3e klas werden we beste vriendinnen. Wat hebben we toen veel plezier gehad, samen spelen, bij elkaar thuis, op het schoolplein. We konden echt ontzettend met elkaar lachen. We schreven samen gedichtjes, stukjes en kwamen tijdens het opschrijven vaak al niet meer bij van het lachen. Dit is uitgemond in ons eigen maandblad “De gammele flexie-bel”. Dit blad maakten we toen we in de 5e/6e klas van de lagere school zaten en onze leden waren onze klasgenootjes, meesters, juffen en eigen familie. Voor het luttele bedrag van f . 0,30 kon een ieder een exemplaar van dit maffe maandblad bij ons bestellen. De naam van het blad is ontstaan doordat we het woordenboek opensloegen op het woord “flexibel”. Hier hebben we toen onze eigen draai aan gegeven. We vulden de bladzijden van ons blad met een vervolgverhaal, moppen, raadsels, recepten, ingezonden brieven (al kwamen die niet vaak binnen op onze “redactie”) en hadden ook een heuse kleurplaat en niet te vergeten echte sponsors!! Met kreten als “melk van mijn pappie is een prima sappie” en “een tienerrekening is er voor jou, bij de RABO, haal ‘m gauw” probeerden we onze leden ertoe te bewegen om veel melk te drinken en rekeningen te openen bij de Rabobank. Hier konden we onze creativiteit in kwijt. In die tijd hebben we ook 1 of 2 playbackshows georganiseerd op Houw, wat ook een behoorlijk succes was. Geen stereo-installatie, maar gewoon een cassetterecorder zorgde ervoor dat onze klasgenoten na een kleine metamorfose “a la Hennie Huisman” hun idolen konden nadoen. Zo schalden Madonna en Michael Jackson door de stal. Van de Gammele Flexie-bel hebben we maar liefst 8 nummers gemaakt. In het slotnummer hebben we nog aandacht besteed aan de door school gehouden actie voor Kenya. Bijzonder dat Jitske hier uiteindelijk terecht is gekomen. Uit die tijd kan ik me ook nog herinneren dat we in een creatieve bui samen met jullie beppe ieder een broek hebben gemaakt. Jitske eentje met donkerblauwe streep en ik eentje met lichtblauwe streep. Verder gingen we samen naar de muziek en uiteindelijk ook naar het Bogerman College in Sneek. In de brugklas besloot Jitske dat zij graag Friese les wilde volgen en voor die lessen zat ze in klas 1-f. De rest van de week zaten we in groep 1-b. Na de brugklas gingen we samen naar het gymnasium. Na verloop van tijd trokken we veel samen op met Dorien, Gwen, Karolien en Dirkje en gingen we in het weekend samen winkelen in bijvoorbeeld Groningen. En we bezochten met z’n allen popconcerten zoals die van Gloria Estefan en Bryan Adams. Toen Jitske na haar middelbare schooltijd vertrok naar Wageningen hebben we steeds contact gehouden, maar dit werd wel minder. Toch zijn we in de loop der jaren met z’n zessen met elkaar blijven afspreken, tijdens en ook na onze studie. Dit was altijd “ouwemeisjes krentebrood”. Ook toen ik in 1998 een semester in Leuven studeerde heeft Jitske mij samen met Dorien opgezocht. Dit was een mooie tijd. Ook al zagen we elkaar niet meer regelmatig, als we elkaar weer zagen of via de telefoon spraken, dan voelde dat altijd vertrouwd. Zo was het ook toen Karolien en ik jullie bezochten in november vorig jaar. Ik ben ontzettend blij dat we elkaar toen hebben gezien en gesproken en jullie als gezin bij elkaar hebben gezien, ook al zat kleine Jesse toen nog in Jitske’s buik. Wat als rode draad door Jitske haar leven loopt is wat mij betreft in ieder geval haar schrijven. Het maffe maandblad werd in de loop der tijd vervangen door de nieuwsbrieven die Jitske maakte, voor de Owili-stichting en dergelijke, maar ook over jullie gezin. De ingrediënten werden vervangen; de kleurplaten werden de foto’s van haar gezin, de hoofdrolspelers in het vervolgverhaal werden jullie en zijzelf. De redactie werd gewijzigd, maar één redactielid bleef ongewijzigd, namelijk jullie moeder. Wat mooi dat ze zoveel aan het papier heeft weten toe te vertrouwen. Jullie moeder leeft voort in jullie en in onze herinneringen. Velen heeft ze een glimlach op het gezicht weten te brengen en zo blijft ze ook in mijn gedachten. Ik ben haar met name dankbaar voor de geweldige lagere schooltijd en krijg bij het doorbladeren van onze Gammele Flexie-bellen ook zelf weer een glimlach op mijn gezicht. Het ga jullie goed in het land waar jullie je als gezin thuis voelden en nog steeds voelen. En jullie moeder, die houdt jullie vast en zeker in het oog. Annelies Hoentjen

Na onze middelbare school, het Bogerman College in Sneek beiden naar Wageningen om de studie Voeding van de Mens aan de Landbouwuniversiteit te studeren. In 1994 was het nog best lastig om gelijk een kamer via de SSHW (Sociale Studenten Huisvesting Wageningen) te vinden. We hebben apart van elkaar een advertentie in de lokale krant gezet met een oproep voor een kamer. We hebben toen beide onze keus laten vallen op een mooie maisoinette aan de Hollandseweg 180. Twee Friese boerendochters samen met twee Limburgse meiden van Hogeschool Diedenoort in een huis was een bijzondere combinatie. Een beetje voor de buis hangen, was niet aan ons besteed. We gingen heel veel samen op pad, waarbij Jitske vaak het initiatief nam. Als er ergens ook maar iets was georganiseerd of een sterflatkroeg open was dan waren we van de partij. We zijn meteen na de introductiedagen lid geworden van de Friese studentenvereniging (WSSFS, www.wssfs.nl) en werden gelijk heel actief. Na een maand hadden we al alle eerstejaars Friezen uitgenodigd bij ons in huis voor een feestje. Achteraf besef ik dat we in dat eerste jaar in korte tijd heel veel mensen hebben leren kennen en er een speciale band is ontstaan. Het huis had 4 studeer/slaapkamers, een grote gemeenschappelijke woonkamer, een kleine keuken en geen wasmachine, dus bijna elk weekend naar huis met de vieze was. We hadden een OV jaarkaart voor in het weekend, maar probeerden vaak al eerder in de week met 'boeresoannen' mee te rijden, stuk sneller dan 3-4 uur met de bus en trein. Die jongens hadden vaak een eigen auto omdat ze in het weekend koeien moesten melken. Iedereen die in het huis langs kwam kon een omtrek van zijn/haar hand maken op de muur bij de voordeur en die vervolgens van naam en evt. grappige tekst te voorzien. Deze muur was snel vol. Later toen ik als laatste ging verhuizen en de muur moest overschilderen heb ik nog een paar foto's ervan gemaakt. Een speciaal aandenken nu. Het waren niet alleen feestjes, naast het studeren wat Jitske gemakkelijk af ging, ook tijd voor wat serieuzere activiteiten. Herinneringen uit het eerste jaar zijn Fryske skriuwkursus, als achtervang fungeren bij quiz van omrop Fryslan vanuit de bibliotheek bij SSR, krystkongres en klarinet spelen bij het studenteorkest (WSKOV). Als ik het mij goed herinner is Jitske daar voor gevraagd, het was een orkest waar je auditie voor moest doen om erbij te kunnen spelen. Mooie anekdote uit ons eerste jaar. Jitske haar ouders kregen bij hun boerderij een windmolenpark dat op een gegeven moment werd geopend. Jitske kon daarbij niet aanwezig zijn ivm een examen. Vlak voordat we naar het examen moesten, ging de telefoon. De vrouw van de energiemaatschappij wilde perse dat Jitske ook bij de opening aanwezig was. "maar ik heb een examen". "Hoe laat ben je klaar, dan staat er daarna een taxi voor je klaar". Wij gewoon naar het examen, Jitske was altijd snel klaar, ik heb er ook maar snel een eind aangebreid, snel onze tas gepakt en samen met de taxi naar Friesland. We voelden ons wel een beetje opgelaten, maar het was heel gezellig en we hadden weer een sterk verhaal te vertellen. Ik geloof dat we ook nog net te laat waren voor het officiële gedeelte. De chauffeur heeft mij vervolgens ook nog 'even' thuisgebracht. De taxichauffeur vond het helemaal leuk natuurlijk, zo'n mooie lange rit, we konden hem daarna altijd bellen voor gratis taxiritjes in Wageningen. Na het eerste jaar zijn we beiden ergens anders gaan wonen en is het contact verwaterd. Wij zijn op dezelfde dag afgestudeerd, nog net aan de Landbouwuniversiteit, daarna werd het Wageningen Universiteit. In 2002 hebben we samen met nog 3 andere Friezen een feest voor alle KEARDEL- (Kreftich en Aliksa Regelmjittich Delkommend Earber Lid) winnaars georganiseerd. Elk jaar werd er door het bestuur een soort wisselbeker (in dit geval een echte melkbus) uitgereikt aan degene die in het voorafgaande jaar veel aanwezig en actief was bij activiteiten van het WSSFS. Het bestuur van 1985 wat hier mee was begonnen had in haar reglement opgenomen, dat degene die de melkbus in 2000 zou winnen een feest moest organiseren voor alle winnaars tot dan toe. De KEARDEL winnaar van 2000 was Jitske. Door de uitgebreide nieuwsbrieven was ik altijd goed op de hoogte van Jitske haar avonturen en ervaringen in het buitenland. Met bewondering en respect, maar ook wel eens met zorg voor de omstandigheden waarin Jitske en Joep soms werkten en woonden las ik de nieuwsbrieven. Na de geboortes van de kinderen hadden we weer meer contact. Jitske kennende heeft ze vast zorgvuldig fotoboeken gemaakt met goede beschrijvingen erbij in haar mooie handschrift. Mochten er toch nog vragen zijn over foto's of 'gekke' Friese spullen van Jitske haar studententijd. Ik ben altijd bereid om er meer over te vertellen of misschien nog foto's aan te vullen. Totslot, As ik oan Jitske tink dan sis ik: Aktyf, koe/die in hiel soad tagelyk, hald fan minsken om har hinne. Unbegrypelik dat Jitske der net mear foar har man, bern, famylje, neisten en minsken dy't minder ha weze kin. Jitske, dat it fleurige fan dy, mar trochgean gean mei yn dyn bern, Noah, Marije en Jesse. Dank foar de gesellige tiid op de Hollandseweg en mei de Friezen. Antine Breimer

Joep

13 years ago

Dank je Antine, je stukje brengt heel wat herinneringen bij mij boven over dingen die Jitske me allemaal wel verteld heeft, maar (achteraf) misschien niet met genoeg geur en kleur. Ik hoop het contact met jou en andere friezen niet te verliezen over de jaren. Als de kinderen dan wat groter geworden zijn - over een jaar of wat - en uigaand als Jitkse,dan wil ik zeker eens met hen foto's komen kijken met commentraar van jullie. Hrt gr, Joep

Joep

13 years ago

Dank je Antine, je stukje brengt heel wat herinneringen bij mij boven over dingen die Jitske me allemaal wel verteld heeft, maar (achteraf) misschien niet met genoeg geur en kleur. Ik hoop het contact met jou en andere friezen niet te verliezen over de jaren. Als de kinderen dan wat groter geworden zijn - over een jaar of wat - en uigaand als Jitkse,dan wil ik zeker eens met hen foto's komen kijken met commentraar van jullie. Hrt gr, Joep

Joep

13 years ago

Dank je Antine, je stukje brengt heel wat herinneringen bij mij boven over dingen die Jitske me allemaal wel verteld heeft, maar (achteraf) misschien niet met genoeg geur en kleur. Ik hoop het contact met jou en andere friezen niet te verliezen over de jaren. Als de kinderen dan wat groter geworden zijn - over een jaar of wat - en uigaand als Jitkse,dan wil ik zeker eens met hen foto's komen kijken met commentraar van jullie. Hrt gr, Joep

By de muzykferiening Hallelujah Makkum kaam it nijs fan Jitske har ferstjerren hurd oan. Sûnt Jitske net mear by Hallelujah spile is de besetting fan it korps gâns wizige. Mar der binne noch genôch muzikanten dy’t har mar al te goed kinnen ha. Jitske siet op de foarste rige by de soloklarinetten en soarge derfoar dat har partij der altiten goed yn siet. Alles waard oan ‘e kant setten foar it korps. Har plichtsgefoel wie grut want, sa stelde Jitske; “Dy man (dirigint van der Wal) komt moandeis foar my omdat ik graach spylje wol. Dan moat ik der ek wêze”. Jitske foarme in team by de klarinetten mei Annelies van Asperen, Dirkje Oostenveld en Adriaan Mellema en fansels har broer Jan Simon. Se sochten elkoar troch de wike ek op om meielkoar te spyljen. Ek waard yn dizze perioade (1990-1993) dielnommen oan solistenkonkoersen en der waarden earste prizen mei lof helle. Dirkje hat in protte mei Jitske spile en kin har ferstjerren amperoan befetsje. “Jitske wie sûndermis fan ús fjouweren de bêste klarinettiste. Lykwols die se dat yn alle beskiedenheid sûnder harsels foaroan te setten. It besef is grut no’t se har bern, Noa, Marije en Jesse nea opgroeien sjen sil. Wat sille dy bern harren mem misse. Se sitte yn deselde leeftiid as dy fan ús. It is dochs net te fernearjen datst as heit op sa’n wize allinne efter bliuwst mei trije bern.” It wie ek wol bysûnder. Alle fjouwer bern fan Siemen en Griet spilen by Hallelujah. Stik foar stik sa muzikaal as wat. Jitske en Jan-Siemon op ‘e klarinet, Paulien op ‘e hobo en Tseard op ‘e trombone. Se waarden meastentiids brocht en helle troch mem, earst op tongersdei nei it jeugdkorps, letter op moandei nei it grutte korps. Siemen en Griet ha wat mei de bern fan Houw nei Makkum ride moatten. Mar net allinne nei it korps. Der kamen ek skoalfeesten en soksoarte saken by. De repetysjes fan Hallelujah wienen yn de Stopera efter de bibletheek. In prachtich plakje foar Hallelujah midden yn it doarp. Griet stiek net ûnder stuollen en banken dat se it geflean ek wolris sêd wie. As Hallelujah foar in konsert of konkoers siet en der wienen ekstra repetysjes, seagen wy it swurk alwer driuwen. En ja hear, doe kaam in kear it hege wurd der út. “Sjirk, as jimme dy bern ha wolle dan helje en bringe jim se sels mar”. It siet Griet eefkes heech. Mar it is noait safier kommen. De oare wyks waarden de bern wer gewoan troch heit of mem brocht en helle. Op it nijjierskonsert fan Hallelujah yn 1992 soarge Jitske foar it hichtepunt fan de jûn. It konsert stie bleat oan krityk. Benammen it konkoersstik “Ouverture foar an imaginary play” foel by it publyk hielendal ferkeard. Fierstente dreech. Mar Jitske har solo joech dy jûns gâns ferromming by de tahearders. Op ymposante wize spile sy it bekende “Adagio” út it klarinetkonsert foar klarinet en orkest fan Mozart. Jitske makke mei dy solo sa’n yndruk by it publyk dat dy al gau de oare stikken ferjitten wienen. Ik ha begrepen dat se dit letter noch folle faker spile hat. It Nijjierskonsert op 14 jannewaris 1995 stie yn it ramt fan it 100 jierrich bestean fan Hallelujah. Rients Gratama presentearde it konsert en Jitske spile dy jûns op ‘e nij in solo. Yn it programmaboekje wurdt hjir spesjaal oandacht foar frege. “Klarinettiste Jitske Brouwer, a.s. vrijdag wordt zij 19 jaar, speelt vanavond met begeleiding van het harmonieorkest het werk “Variazioni” van de Italiaanse operacomponist G. Rossinni. Jitske was 8 jaar toen zij begon met klarinetlessen te volgen aan de muziekschool te Bolsward. Al snel kwam ze in het harmonieorkest van “Hallelujah” terecht op de solopartij. Naast de V.W.O studie in Sneek, bleef zij ook aan de muziekschool studeren en behaalde vervolgens de 4 diploma’s voor klarinet. Twee jaar is zij lid geweest van het “Fries Jeugd Harmonieorkest”. Ondanks het feit dat zij nu bezig is met haar eerste jaar als studente aan de Landbouw Universiteit te Wageningen, blijft muziek haar grootste hobby”. Nei ôfrin it orkest waard Jitske troch Rients Gratama nei foaren helle en krige sy de blommen as tank foar de solo. Doe’t Jitske âlder waard koe se noch wolris út ‘e bân springe. Mei it konkoers op Skiermuontseach bleaunen we in nacht oer op in kampearbuorkerij. It wie grut feest want we hienen in earste priis helle. Mar doe’t we wat letter op ‘e jûn noch eefkes it doarp yn woenen die bliken dat bern ûnder de 12 jier net yn in bar-dancing mochten. En wy hienen Tseard by ús. Tseard wie al 12 jier mar hie de pech dat er wat oan ‘e lytse kant wie. Dêrom leaude de útsmiter by de doar ús net en lytse Tseard mocht der net yn. Sjoch, en dan bemuoit Jitske har der mei want do moast net oan har famylje komme. “Kom mei, rôp se, we ferbouwe de boel”. It is der fansels net fan kommen want sa siet se hielendal net yn elkoar. We binne letter mar mei ús allen nei in oar kroechje tasetten. Oer dit ynsidint is de oare deis fuortendaliks in ferske makke wat we noch lang songen ha by Hallelujah. Jitske bleau ek nei har ôfskie by Hallelujah spyljen op har klarinet. At se mei Kryst en Nijjier thús wie kaam se as tahearder by it Nijjierskonsert. Ien kear hat se dirigint Nynke Jaarsma frege at se noch in kear meispylje mocht op it Nijjierskonsert. Se hie der sa’n sin en koe ek noch in pear kear mei repeteare. At se earste, twadde of tredde klarinet spile makke har neat út. Wer’t Nynke har mar noadich hie. Fansels koe Jitske meispylje en wy wienen bliid dat se wer eefkes by de ploech wie. En Jitske? ….dy pakte de kâns mei beide hannen en krige it ferieningsgefoel fan eartiids wer eefkes werom. Se siet op har âlde plakje tusken de soloklarinettisten as wie se nea fuort west. De tiid dat Jitske by Hallelujah spile hat in bysûndere tiid west mei muzikale hichtepunten op konkoersen en konserten. Jitske liet Hallelujah net los en ûnderhold de kontakten at se mar heal yn ‘e gelegenheid wie. Ien kear bin ik har tsjinkommen op fakânsje yn it bûtenlân. Kleare tafal. Fansels hienen we eefkes in praatsje oer it korps en at se noch klarinet spile. Jitske koestere it klarinet spyljen. Se hold belangstelling foar Hallelujah wer’t se as famke begûn is te blazen. Der hat altiten in bân west tusken har en Hallelujah en miskien hat dy wol grutter west as we ea beseft ha. (Makkum 7 juny 2011) Sjirk

Geschreven door Nel Beijer (uit de Salem gemeente), uitgetypt door Petra Brandsen Haar laatste zondag na de dienst, zag zij er zo monter en stralend uit, dat ik dorst te zeggen: " 't gaat goed!" "Ja! het kind groeit gezond, alles is nu goed!" Die positieve uitstraling bracht mij haar getuigenis, na haar doop, in gedachten. Toen vertelde zij dat niet iedereen in haar naaste kring, het belang van de bijbelse onderdompeling inzag .... ," maar ik ben zo blij dat ik me liet dopen ". Ook toen dat stralende vertrouwen. Jitske bleef gehoorzaam. Haar taak is in God's ogen blijkbaar voltooid en Hij acht haar man bekwaam om de oudertaak volledig op zich te nemen. Met God's opstandingskracht, zal Joep dat ook volbrengen. God's gedachten zijn hoger dan de onze. Gezegend zij, die op God blijven hopen. Nel Beijer

Het duurt nog maar een paar uur en dan zwaaien we jullie uit. Vandaag vertrekken jullie naar Afrika met papa en tante Petra. Met gemengde gevoelens gaan we naar Schiphol om jullie nog een kus te geven. We zijn al heel vaak op Schiphol geweest om papa en mama en later Noah en Marije uit te zwaaien. Ik kon nooit zeggen dat ik het leuk vond op Schiphol. Meestal was er paniek met de bagage (overgewicht) en een flinke portie stress. Pake en beppe hebben eigenlijk de laatste keer dat jullie hier gelogeerd hebben afscheid van Noah en Marije genomen en afgelopen zondag bij opa en oma van Jesse. Door de omstandigheden hebben wij met Jesse nog niet een echte band kunnen opbouwen, maar dat komt zeker nog wel. We hebben genoten van de keren dat jullie hier gelogeerd hebben. Sinds de geboorte van Jesse zijn jullie hier heel vaak geweest. We hebben geprobeerd jullie op weg te helpen om ook jullie je verdriet te laten verwerken. We konden moeilijk inschatten wat er in jullie kleine hoofdjes omging. We hebben geprobeerd jullie verblijf hier in de geest van jullie moeder te laten verlopen. Misschien heeft ze meegekeken en soms geglimlacht om de overeenkomsten met haar jeugd hier.Hoe zij hier is opgegroeid. We hebben gezongen, verhaaltjes verteld en jullie hebben heel veel gespeeld hier. Pake en beppe hopen dat jullie er goede herinneringen aan zullen hebben. We wensen jullie alle goeds in Afrika toe en we weten dat de Heer over jullie zal waken en jullie zal zegenen. Voor jullie staat hier de deur altijd open. We hebben jullie mama beloofd, dat we voor zover mogelijk, goed voor jullie zullen zorgen. Heel veel liefs van pake en beppe. Beppe Grietje (06-05-2011)

Marilou a écrit : « Ik krijg niet toegevoegd wat ik wil, dan hier: Voor Noah. Zijn moeder over zijn school, aangeleverd t.b.v. website Nederlandse school in Nairobi: Peuterschool Onze zoon Noah gaat sinds zijn tweede verjaardag naar de Nederlandse peuterschool. Hij moest in het begin best even wennen, maar hij heeft het nu heel erg naar zijn zin. Hij geniet vooral van het tekenen en knutselen. We merken ook dat zijn Nederlandse woordenschat enorm is gegroeid en hij begint nu ook Nederlandse liedjes te zingen. Hij leert op de school ook om samen te spelen met andere kinderen en bijvoorbeeld te delen en op zijn beurt te wachten. Wat Noah ook erg leuk vindt aan zijn school is dat hij buiten de schooltijden gebruik kan maken van het speelveld en zwembad. Omdat we op loopafstand van de school wonen, is hij daarom regelmatig op het terrein te vinden. Joep en Jitske van Binsbergen »

Lieve Joep, Noah, Marije en Jesse, Vandaag, 23 maart 2011, lazen we het bericht in de 'Wageningen World'. Vol ongeloof, Jitske slechts 34 jaar oud geworden. Waarom? Jitske met haar rode krullenbos, haar stralende ogen en haar vrolijke lach waar iedereen gelijk een goed humeur van kreeg. Kippenvel! In Wageningen was Joep mijn overbuurman op Hoevestein, waar we met de ganggenoten goede gesprekken, zijn kookkunsten of autoritten naar de menza en gezellige avonden in de Woeste Hoeve deelden. Jitske leerde ik later kennen toen ze bij NMI (het Nutriënten Management Instituut) een paar maanden werkte om ons nieuwe kantoor in te richten (en te zorgen dat we de lekkerste koffie kregen). Haar organisatietalent was geweldig en we hadden grote bewondering voor haar doelgerichtheid waarmee ze haar opleiding volgde om zo in Afrika minderbedeelden te kunnen helpen. André kende Jitske via de gezellige feesten van het Wagenings studentenleven. We zijn elkaar al jaren uit het oog verloren, maar de herinnering aan haar stralende lach blijft. We wensen jullie veel sterkte! André & Violette Brand-Hensgens vanuit Vietnam

Lieve Noah, Marije en Jesse, Hierbij een paar herinneringen van mij aan jullie moeder. Het zijn er veel meer dan ik in een kort berichtje op kan schrijven. Jullie lieve moeder leerde ook ik kennen in klas 2gym van het Bogerman College in Sneek. Wat een prachtige en belangrijke tijd was dat voor ons! We vormden als snel een vriendinnengroep van 6 meiden en dat was fantastisch! We stimuleerden elkaar in het schoolwerk, bij de studiekeuze en hadden vooral ontzettend veel lol samen. Hoewel we niet bij elkaar om de hoek woonden, gingen we per bus makkelijk naar elkaars feestjes toe. Thuis komen werd ofwel geregeld door onze ouders die midden in de nacht door de Zuidwesthoek van Friesland reden ofwel door een nachtje bij de jarige te logeren. Nee, van slapen kwam niet veel. Ik herinner me een feestje van Dirkje. Daar hadden we de film Jewel of the Nile gekeken. toen we de volgende dag bij de bushalte aan een smalle, erg rustige weg stonden, deden we het dansje van Soefie's way! Dat vonden de voorbijrijdende chauffeurs vast raar en toch ook wel lollig. Eigenlijk gingen we altijd gourmetten bij deze feestjes. Behalve bij mij thuis: daar serveerden mijn ouders Indonesische rijsttafels voor ons. Natuurlijk mochten mijn ouders, broer en zus wel mee eten, maar daarna was de woonkamer van ons. We keken een videofilm (dvd's waren er nog niet) en praatten de hele avond (en de halve nacht) over typische puberzaken. En we schreven in die beroemde schriften! Of op losse blaadjes: elk een regel schrijven en dan omvouwen. Dat leverde hele bijzondere en erg lollige verhalen op! We gingen ook samen naar popconcerten van Gloria Estefan en Bryan Adams in Heerenveen. Jullie moeder spande de kroon met het uit het hoofd leren van de songteksten. Alles konden we meezingen! Bij de gevoelige liedjes met van die goedkope vuuraanstekers. Die overigens al bij het tweede liedje uit elkaar sprongen... Naast een hoop lol hebben we elkaar altijd gesteund. Eigenlijk wilden we na het Bogerman samen in 1 studentenhuis gaan wonen. Helemaal in roze en mintgroen ingericht. Dat is niet gebeurd, want we stonden elkaar bij in het studiekeuzeproces en zijn daardoor elk gaan doen wat we leuk vonden en waar we goed in waren. In de studietijd zagen we elkaar daardoor minder vaak, maar we bleven afspreken. En zo zagen we elkaar doorontwikkelen. De laatste keer dat ik jullie moeder zag, was toen zij alvast naar Nederland was gekomen voor onderzoek. Ze logeerde bij jullie tante Paulien. Ik vond het heel herkenbaar hoe trots zw sprak over jullie tante. Het deed me denken aan mijn trots voor mijn zusje. Ik hoop dat jullie straks ook zo trots op elkaar zullen zijn, op de manier waarop jullie jezelf ontwikkelen. Ik weet ook nog goed hoe jullie moeder straalde toen ze vertelde dat ze jullie vader had ontmoet. Dti was de man met wie ze verder wilde, zo bleek! Zulke liefde is prachtig. Jullie lieve, goedlachse moeder zal ik nooit vergeten. Jullie alle goeds toewensend, Gwen Wolters

Ons contact met Jitske onstond via Zimbabwe waar Paul in 2005 een baan had geaccepteerd bij ICRISAT in Bulawayo. Goede raad is duur dus Joep en Jitske maar eens uitgenodigd om over hun belevenissen te vertellen in ons flatje aan de Thorbeckestraat in Wageningen. Gelukkig konden Joep en Jitske aan de hand van talloze anekdotes de nog ietwat onzekere fam Belder geruststellen en de nodige tips geven. Begin 2006 moest Paul op een terugreis uit India overnachten in Nairobi en het leek hem leuk om bij Joep en Jitske langs te gaan. Bij Joep en Jitske aangekomen voelde Paul zich niet helemaal lekker. In die nacht heeft hij een paar keer overgegeven en kon helaas niet mee naar de kerk waar Joep en Jitske zo enthousiast over waren. Later die zondag heeft Joep me nog de Rift Valley laten zien en op maandagmorgen vroeg werd ik uitgezwaaid omdat het vliegtuig naar Harare genomen moest worden. Ik herinner me nog dat we op zondag bij een Nederlandse familie koffie gedronken hebben in de tuin en dat Jitske en de gastheer uitgebreid over zuid-Sudan hebben gepraat omdat Jitske daar veel had gewerkt en meegemaakt en de gastheer veel in Sudan zou gaan werken. Begin 2007 hadden we van ICRISAT een meeting in Nairobi, een uitgelezen kans om weer eens bij de Van Binsbergens te buurten. Paul had nogal wat problemen op het werk en zowel Joep als Jitske konden Paul als ervaringsdeskundigen van adviezen voorzien hoe om te gaan met lastige begeleiders. Ondanks dat Jitske een conferentie moest organiseren voor de FAO waar ze toen voor werkte, vond ze tijd om met Joep en Paul mee te gaan naar een heerlijk Italiaans restaurant. Aldaar hebben we elkaars werkperikelen besproken onder kaarslicht, waarbij een heerlijke pastamaaltijd niet ontbrak. Maar het gesprek ging niet alleen over menselijk gedrag, maar ook vooral over Afrika, Joep&Jitske’s project, safari, toestand in Zimbabwe, etc etc. Jitske had het niet getroffen met haar begeleider bij de FAO. Ze volgde met hem een strategie van zoveel mogelijk negeren, niet laten escaleren, alles documenteren. Ik kan me goed herinneren dat Jitske me aanraadde een gesprek aan te vragen met het management dat boven mijn toenmalige begeleider stond. Joep schreef later dat hij alle officiële brieven en emails over perikelen op de werkvloer eerst door Jitske liet lezen om de scherpe kantjes eraf te halen alvorens ze te verzenden. Zodoende wisten ze ook alles van elkaar. Trouwens Joep en Jitske schreven in de nieuwsbrieven ook over elkaars werkzaamheden. Na afloop brachten Joep en Jitske me naar het hotel en heb ik haar voor het laatst de hand gedrukt. In september 2009 ontving ik nog een email van Jitske met de vraag over hoe het leven er in Zimbabwe voorstond. Joep wilde nl solliciteren op een baan bij World Vision in Bulawayo maar door onze verhalen waren Joep en Jitske toch een beetje bevreesd om naar Zimbabwe te gaan (terwijl zij ons juist gerustgesteld hadden voordat wij erheen verhuisden). Paul heeft toen geantwoord dat de situatie in 2009 weer wat stabieler geworden was maar waarschuwde dat de gezondheidszorg van laag niveau was geworden. Jitske schreef later terug dat de baan al was vergeven en sloot af met “Helaas, maar God heeft vast een ander plan voor ons. We houden je op de hoogte, Groetjes daar, Jitske”. Ik zal Jitske herinneren als gastvrij, krachtdadig, moedig, onzelfzuchtig, intelligent, met goed gevoel voor relativering en humor en standvastig in de Heer.

Lieve Noah, Marije en Jesse, Mijn herinneringen aan jullie moeder deel ik met jullie. Ik leerde haar kennen in een heel belangrijke fase van je leven: de middelbare schooltijd. Het was een geweldige tijd. We waren met een groepje van zes meiden en ik zal nooit vergeten hoe vreselijk we hebben gelachen: dubbel liggen, tranen over de wangen. Heerlijk was het. Iets wat jullie moeder en ik deelden was de "liefde" voor de Flying Doctors, een tv serie waar we aan verslaafd waren en die tot in detail werd doorgesproken op school. Tot over onze oren verliefd op die ene dokter. We maakten een rap over hem en schreven de schriften vol met avonturen. Mooie dromen waren het! Ik herinner me ook dat tijdens een van onze slaapfeestjes (inclusief gourmetten natuurlijk) Jitske voorlas uit een boekje van Herman Finkers: verhalen voor in het haardvuur. Die droge humor sprak haar aan en ach...van slapen kwam niet veel. We waren ondernemend, hielden van een geintje, spanden samen tegen wat leraren (ook stof om over te schrijven in onze beroemde schriften) maar ach, we kwamen ook met goede cijfers thuis. Als ik aan jullie moeder denk, dan denk ik aan deze periode, aan haar grote levenslust en humor. Ze was slim en sociaal, een prima meid! Ik had en heb respect voor haar, voor het werk dat ze deed en de manier waarop ze in het leven stond. De laatste jaren was het contact veranderd. De keren dat ik haar sprak (en dat was 10november voor het laatst) viel het me weer op dat ze zoveel rust uitstraalde, vertrouwen. We zien het wel, zei ze. Dat vertrouwen van haar zal ik niet vergeten. Jullie lezen het, het zijn erg goede herinneringen aan jullie moeder. Ik schrijf er hier maar een paar op, want het zijn er teveel om op te noemen. Ze toveren een glimlach op mijn gezicht. Ik deel ze graag met jullie. Wat hawwe wy in wille h^an! Liefs, Karolien Zwerver

Lieve Jitske,<br /> <br /> Je zou nu 35 jaar geweest zijn. We hadden toch afgesproken om later –als we 80 jaar waren- met z’n allen (Annelies, Jitske, Dirkje,Gwen, Karolien, Dorien) in een verzorgingstehuis te wonen? We zouden dan nog eens breed lachend de schriften lezen waarin wij allerlei onzin hadden geschreven. Alhoewel wij de laatste jaren niet zoveel contact meer hadden (wel via de mail en via reunies; waaronder ook de bbq in Zetten), kan ik mij niet voorstellen om nooit meer bij elkaar te kunnen komen. <br /> We hebben veel gelachen op school. We hingen rond in de bovenbouwbar, schreven schriften vol over onze helden of geheime liefdes (of leraren die we niet mochten). We mijmerden over onze favoriete serie (the Flying Doctors). Jij was wel eens ondeugend (stiekem spijbelen of een sigaretje roken), maar dat werd door de vingers gezien door de conrector omdat je zo goed kon leren en muziek maken enz. Samen hebben we het gymnasium gevolgd, jij leek er naast al je hobby’s geen moeite mee te hebben. Ook had je geen moeite met fietsen tegen de wind in, in Cornwerd. Terwijl mijn tong op m’n schoenen hing, zei jij: kom, nog even doorzetten, we zijn er zo.<br /> We hebben met z’n zessen als vriendinnen heel veel gegourmet. <br /> Daar zijn ook de meeste foto’s van volgens mij. Bij elk feestje of reunie hingen we weer boven het gourmetstel.<br /> Je was dol op je broertjes en zusje, dat konden we uit de verhalen begrijpen. <br /> Je glinsterende ogen blijven mij bij. Vaarwel Jitske. Dorien Koopmans

Momenten Momenten die zijn er elk uur, elke dag, Een moment met een traan, een moment met een lach. Een moment van verrukking, door bloemen die bloeien, Door vlinders, die samen in het zonnetje stoeien. Een moment, als een kind zegt; ‘ik vind je lief’ Met stralende oogjes, spontaan en naïef. Momenten van liefde, tederheid en trouw. Momenten van afscheid, verdriet en van rouw. Momenten, zo zwaar, bijna niet door te komen, Waardoor je voor altijd zou weg willen dromen. Dan wordt een hand op je schouder gelegd, Dat is een moment, waarbij niets wordt gezegd. Je krijgt weer kracht om verder te gaan Gesteund en gelouterd in dit woelig bestaan. Heel veel sterkte allemaal!

Voor Noah, Marije en Jesse, Vandaag is het 35 jaar geleden dat jullie moeder in ons leven kwam. Ze kwam voor ons gevoel een beetje te vroeg en we hadden alles nog niet klaar staan. Pake was de koeien aan het melken en had er geen vermoeden van dat jullie moeder zo vlug zou komen. Gelukkig heeft de "oude" beppe geholpen en alles ging volgens het boekje. Jullie moeder was in onze families het eerste kind van de nieuwe generatie. Ook de "oude pake en beppe Vellinga" van jullie moeder leefden toen nog. We woonden allemaal in Pingjum en dicht bij elkaar. In de kinderwagen en wandelwagen hebben we heel veel bezoekjes bij de oudere genaraties gebracht. Ook op Houw waar pake werkte en jullie andere "oude pake en beppe Brouwer" woonden. De eerste twee verjaardagen van jullie moeder hebben we in Pingjum gevierd. Daarna verhuisden we naar Cornwerd en werden haar verjaardagen tot ongeveer haar 18e jaar daar gevierd. Toen werd het allemaal anders. Vaak was ze rond haar verjaardag niet thuis en toen jullie vader en moeder in Nairobi woonden kwamen we ook niet op bezoek om haar verjaardag te vieren. Het is dus vandaag een hele vreemde dag. Eigenlijk zijn we niet meer gewend om op haar verjaardag te komen, maar juist vandaag is de behoefte nog nooit zo groot geweest. Wat hadden we nog veel willen vragen. We hebben in ons leven heel vaak afscheid van jullie moeder genomen, maar altijd met een "tot ziens" in ons achterhoofd. IWe herinneren ons het liedje wat is gezongen bij het uitdragen van de kist uit de kerk van jullie "oude pake Tjeerd" ruim een jaar geleden: We'll meet again, don't no where. don't no when, but I know we'll meet again some sunny day". Hoe het zal zijn weet niemand, maar in jullie hebben we jullie mama nog dicht bij ons. We hopen dat als jullie ernaar vragen wij nog een heleboel over haar kunnen vertellen. De doden, vergaan in de aarde, als tranen versteend in de grond? Zij liggen gezaaid als graan in de aarde, zij zullen opstaan, wuivenden schoven een nieuwe morgen. Een gedachte van jullie pake Simon en beppe Grietje (17-01-2011)

Lieve Noah, Marije en Jesse, Waar ik Jitske erg dankbaar voor ben, is dat ze jullie papa weer dicht bij de Here Jezus heeft gebracht. XXX, Judith Westerink

Jistke He created Jistke She praised Him He loved her She adored You Now she is in heaven Tears falling down on the earth Pain in our hearts Why Jistke? Why now? Why this family? We don´t know the answer He created her family They praise You He loves her family They adore You Once you will be together in heaven His thoughts His ways We never understand But He knows what he is doing Trust Him!

Ook ik wil hier graag mijn herinneringen aan Jitske achterlaten, zodat Noah, Marije en Jesse ook weten wat een bijzonder mens Jitske was! Ik leerde Jitske kennen in 2007 tijdens een cursus in Wageningen. Een paar maanden later ging ik samen met Marijke op stage naar Kenia en zocht haar daar weer op. Jitske was zo open en vriendelijk, net alsof je haar al heel lang kende. Ze nam ons mee naar de Safari Walk, het Nederlandse toneel, de kerk, hielp met het plannen van onze vakantie en vertelde veel over het leven in Kenia. Tijdens een van onze bezoekjes, vertelde Jitske dat ze alleen in het Fries tegen Noah kon praten, dat dit haar moederinstinct was. Ik vond dat heel bijzonder om te horen. Ook hebben we haar zelfgemaakte kroketten gegeten, waar ze zelf nog niet helemaal tevreden over was (ze waren te vierkant), maar voor mij hadden ze zo uit een pakje van Mora kunnen komen! Ook tijdens onze logeerpartij nam Jitske ons helemaal op in huis, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. We maakten kennis met de bijbelstudiegroep en hebben een gezellige avond gehad. Afgelopen oktober had ik weer contact met Jitske en in haar mails was ze zo ontzettend positief. Ik heb dan ook geen enkel moment vermoed dat het zo zou aflopen, het nieuws van haar overlijden kwam als een schok. Ik heb Jitske maar kort gekend, maar ze heeft een diepe indruk bij mij achtergelaten. Jitske was zo’n bijzondere, mooie, open en inspirerende vrouw! Ik wens jullie veel sterkte en kracht toe. Geerke Duijzer

Tjonge, wat valt me dit moeilijk om te schrijven.Zo graag had ik gezien dat je door een wonder zou genezen. Dat je met je lach en liefde erzelf voor de kinderen kon zijn en blijven. En nu ben je al boven bij Jezus, waar we elkaar terug zullen zien. Geweldig moet dat zijn...dus wie dat ook mee wil maken, ga op zoek naar Jezus, Hij is vol liefde en waarheid persoonlijk in ieder geinteresseerd., Hij is de Weg naar God. Het is de bedoeling dat ik iets schrijf waar de kinderen later iets aan zullen hebben. Samen met jou heb ik onze commode geverfd,, een groot twee persoonsbed gekocht, lief en leed gedeeld , gelachen en gebeden. Gewoon, samen optrekken en met elkaar meeleven. Joep heeft op jouw begrafenis jouw persoonlijke verhaal van wie Jezus voor je is aan ons doorgegevn. Super mooi en zo herkenbaar.Laten de kinderen dat later vooral blijven lezen.. Eens was ik op een begrafenis waar Ds. Dick van Keulen zei; "Het is occult om tegen doden te praten (dat ben ik met hem eens) maar Jezus wilt U de groeten doen..en dat bid ik ook , Jezus, de grootste Liefde , God de Eeuwige, wilt U haar de groeten doen en wilt U tegelijk zorgen dat het goed gaat komen met Jesse. Noah, Marije en Joep?!

Lieve Jitske, Ik wilde de titel van deze herinnering ' Hup Holland Hup' noemen, maar misschien is dit wel niet gepast, wel verwijst het naar mijn herinnering aan jou. Hoe raar is het dat jij, de grote zus van mijn lieve vriendinnetje Paulien, er niet meer bent. En misschien is daarom de titel wel iets te zwaar. Ik leerde jou kennen via Paulien. Paulien en ik leerden elkaar weer kennen in het eerste jaar van onze studie Communicatie, in 1997. Dat jullie uit een hecht gezin komen, bleek al snel. Ik ontmoette jullie allemaal tijdens één van de vele gezellige avondjes met Paulien. Als ik aan jou denk, dwalen mijn gedachten steeds af naar die keer in De Markies. De kroeg tegenover de Harmonie. Welk jaar het was weet ik niet precies meer. Het zal in het tweede of derde jaar van onze studie zijn geweest. Het was in ieder geval in de tijd dat het Nederlands elftal moest voetballen. WK of EK, ook dat is mij niet bijgebleven. Wel dat Paulien jou meebracht naar de Markies. En daar zaten jullie dan. De twee zusjes die zo op elkaar lijken. Beide met een gekke koeienmuts op jullie hoofd. Het was een gezellige avond. Later ontmoette ik je steeds minder. Maar altijd als ik je zag, was daar een lieve, warme, maar vooral belangstellende Jitske. Lieve Jitske, het zo onbegrijpelijk dat jij er niet meer bent. Maar ik weet zeker dat jouw gaven zullen voortleven in je kinderen. En dat jij daar boven vol trots op ze past. Ik wens iedereen die veel om Jitske geeft heel veel sterkte toe. Met name Joep, de kinderen, haar ouders, Jan-Simon, Tjeerd en mijn lieve vriendinnetje Paulien. Amarins de Haan

Verlammend nieuws... Nog niet zo lang geleden namen wij afscheid van elkaar toen we Jitske, Joep en de kinderen in Kenia achterlieten en we zelf naar Tanzania vertrokken. Als geen ander wist Jitske haar carriere en haar familie leven te combineren. Jullie gezin straalde geluk uit. Jitske was voor ons het toonbeeld van vriendelijkheid en het leek of de warmte in haar hart geen grenzen kende. Voor Hilda was Jitske ook een voorbeeld van hoe mooi een vrouw kon zijn; het was de combinatie van innerlijke en uiterlijke schoonheid. We hebben vaak gepraat over het leven in Nigeria, Ethiopie en Kenia. Jitske hield van Afrika maar verloor Nederland nooit uit het oog. Afrika zal haar warmte en inspiratie missen. Joep, we hopen dat God je kracht geeft om verder te leven en je kinderen op te voeden zoals jullie het beiden gewild hebben. Ralph, Hilda, Ndwiga en Melchim

Jitske ken ik als de oudste dochter van onze vrienden, Simon en Grietje. In de tijd dat wij ook in Cornwerd woonden heb ik haar op zien groeien. En ook toen wij naar Makkum verhuisden is er contact gebleven. Zo kwam Jitske in het vroege voorjaar van 1993, zij was toen 17 jaar, met een vraag bij mij. Zij moest op de muziekschool haar D-examen doen voor klarinet en wilde ook graag meedoen met het Bondsolisten concours. Daarvoor had ze het derde klarinet concert in B-Dur van Carl Stamitz uitgezocht. Nu zocht ze nog iemand die haar daarbij wilde begeleiden op de piano, of ik dat wilde doen. Nou, dat wilde ik graag. We hebben verschillende keren samen gerepeteerd bij mij thuis en Jiotske had haar zaakjes prima voor elkaar. Het concours was op 20 Maart in Sneek en Jitske heeft daar de sterren van de hemel gespeeld. Goed voor een eerste prijs met lof !!! Op 24 Maart moest ze haar D-examen doen in Bolsward. Naast het theoretische gedeelte en een aantal verplichte stukken speelden we ook daar weer het klarinet concert. Ook haar D-examen haalde ze met glans. Zorgvuldig, zoals Jitske altijd was, werd er een paar dagen later een prachtige bos bloemen bezorgd met een handgeschreven bedankkaartje eraan. Het kaartje heb ik nog, evenals een paar krantenknipsels over het concours. Joep, ik zal zorgen dat het kaartje en de knipsels bij Simon en Grietje komt, dan geven zij het wel een keertje aan jou. Jullie hebben er nu meer aan dan ik. Er is een mooie opname van de klarinet concerten van Carl Stamitz op een CD van EMI-classics met Sabine Meyer op klarinet en het orkest van de Academy of St. Martin in the Fields, een aanrader! Cobi Tilstra