Zoals gewoonlijk heb ik in een rare bui, en ik heb zeker sinds jouw dood veel van die rare buien gehad, het uitgemaakt met Chris. Stom, want ik voel in mijn hart dat ik dat beter niet had kunnen doen. Ik voel mij nu dan ook intens verdrietig. Nogmaals, onze katten zijn er. Die zijn nog steeds mijn redding. Waarom ik Chris heb gezegd dat ik niet meer verder wilde? Om de stomme reden dat ik niet verdien dat ik na jou nog liefde mag ontvangen. Ja, ik zit met mijzelf in de knoop. En eigenlijk wil ik nu helemaal niet meer verder. Maar ik heb een belofte gedaan, en daar hou ik mij aan. Ik mis je lieverd, en nu mis ik op een bepaalde manier Chris ook. Wat een puinhoop weet ik er toch van te maken he lieverd? Kus Mieke

Margrietje

14 years ago

Waarom nu toch weer? Mens geef jezelf nu eens eindelijk een gigantische schop onder je achterste en blijf niet zo hangen in je verleden. Elk mens heeft recht op geluk en liefde, dus ook jij

Daar zijn Chris en ik hand in hand samen naar toe gewandeld, precies zoals Chris had gezegd. De emoties daarna waren zo sterk dat ik hem die nacht wel heb laten blijven. Ik wilde absoluut niet alleen zijn. Ik ben tenslotte al meer dan 2 jaar alleen aan het vechten met mijn verdriet. Maar de volgende dag werden de emoties sterker, lieveling. Ik vocht tegen mijn gevoelens voor Chris, totdat Nathan aan mij schreef: waarom zou je niet van 2 mannen kunnen houden? Inderdaad, want van jou zal ik altijd blijven houden. Jij was en bent mijn soulmate. Ik geloof dat ik aan Chris een goede heb. Als dat naar jouw mening niet zo is, mag je bij hem gaan spoken. Ik ga het proberen Ko, met knikkende knietjes. Als je maar weet dat ik de rest van mijn leven jou nooit zal vergeten en jou en je liefde voor mij altijd zal blijven koesteren. Een kus voor jou, mijn soulmate..... Mieke

piet

14 years ago

zo zie je maar weer,dat ook voor jou weer een lichtpuntje is lieve Mieke!! ik gun het je,van ganse harte!

Margrietje

14 years ago

neem de woorden van Piet eens ter harte en ZIE dat lichtpuntje.......

Ik zit wat met mijzelf in de knoop. Er is pardoes een man in mijn leven gekomen. Hij heeft een aardige stem, en gezellige Amsterdamse humor. Meer dan mails of aan de telefoon hangen hebben we nog niet gedaan. Ik wil niet te snel gaan, want jij zit gewoon nog diep in mijn hart. Ik weet dat jij mij toestemming hebt gegeven, maar ik weet ook mijn antwoord daarop. En die weet jij ook. En nu ben ik dus lichtelijk in de war, zit met mijzelf in de knoop, terwijl ik niet eens weet hoe dit zal gaan aflopen. Ik ben zo bang lieverd dat het misschien weer een man is die misbruik gaat maken van mij en mijn situatie, juist omdat ik zo ontzettend kwetsbaar ben. Daarom mijn vraag aan jou: let je een beetje op je vrouwtje? Pas je een beetje op mij? Hij is wel bereid om samen met mij naar jouw boom te gaan kijken. En dat is dan weer lief. Want ik wil dolgraag jouw boom weer terug zien. Kijken of het net zo'n sterke boom is, zoals jij een sterke man was voor mij. Kus (met een traan......)

Dat was je voor me. Je ging met mij mee naar alles wat belangrijk voor mij was, en waar ik bang voor was. Alles kon ik met je delen. Door jou kreeg ik een prothese, maar sinds jouw dood vallen mijn kiezen er gewoon uit omdat ik niet goed eet. Ook was mijn prothese gebroken, maar ik verkoos er liever lijm tussen de 2 delen in te doen dan naar een tandarts te gaan. Vandaag lieveling, heb ik de moed gevonden om naar een tandtechnicus te gaan. Het was allemaal in een gemoedelijke sfeer, ik was alleen met de technicus en zijn vrouw, en kon gewoon toekijken hoe het allemaal in zijn werk ging. Ik weet dat jij mij er naar toe had gebracht, en me daarna thuis had laten ratelen. Net zoals ik naar de Bartok kliniek ga voor de meest pijnlijke injecties die ik ooit heb gehad, en waar jij absoluut mijn hand had vastgehouden. Je was ook meegegaan naar het Flevo ziekenhuis naar de neuroloog en je zou ook meegaan als ik het EMG onderzoek krijg. Onderzoek naar het carpaal tunnelsyndroom, terwijl ik ging voor nek en rug. Misschien stelt het onderzoek niets voor, maar wat als ik er aan geopereerd moet worden? Jouw dood heeft ervoor gezorgd dat ik nu sterk moet zijn, maar soms wil ik helemaal niet sterk zijn. En ik mis jouw troostende woorden en je armen om mij heen. Jouw verwennerij als ik weer eigenlijk een dag plat moet en dat niet meer kan. Soms wil ik gewoon een paar sterke armen om mij heen, die niets van mij willen, maar alleen troost bieden. Jij weet dat ik niet tegen mensen kan, en toch moet ik. Zoals ik al zei, jij was mijn rots in de branding, iemand waar ik tegen aan kon schoppen, je bukte er zelfs voor omdat door mijn ziekte mijn been niet hoog genoeg kan komen. En dan hoefde het prompt niet meer van mij, ik schopte je wel tegen je schenen met mijn pantoffel, waardoor ik degeen was die pijn had en jij lekker stond te grijnzen. Ik wil even geen sterke vrouw zijn, maar gewoon even mijzelf ver weg verstoppen, eigenlijk mijzelf compleet terugtrekken van de mens. Het kost mij zo veel energie om sociaal te zijn. Jij wist het en je begreep het. Daar dank ik je voor, uit de grond van mijn hart. En mocht iemand denken dat ik na meer dan 2 jaar weduwe te zijn niet meer van jou zou houden, zitten ze verkeerd en goed ook. Nog steeds kijk ik om 5 uur of je auto er aan komt, nog steeds kan ik geen normaal tv kijken, alleen het lezen dat gaat nu goed. Ik hou van je en mis je verschrikkelijk. Er is geen bal aan zonder jou.... Kus Mieke

Ik vraag mij af lieveling, of ik het te horen zou krijgen als er iets gebeurt met 1 van die twee. Ik bedoel, ik kende ze tenslotte net zo lang als dat ik jou als soulmate had, en ik voel heus nog wel iets voor mijn schoonmoeder. Het is namelijk erg triest dat jij eerder bent gegaan dan je moeder. Ik wilde haar troosten toen ze in het ziekenhuis lag, omdat er even sprake was van een gezwelletje. En zoals je weet werd mij verboden door haar dochters en Antoon haar te bellen. Naderhand begreep ik dat Antoon furieus was op Annemieke en Margaret. Ik had rustig mogen bellen, maar als je dat zo op je logje ziet staan.....ik wilde haar niet nog meer verdriet aandoen, ik wilde gewoon telefonisch haar sterkte toewensen met heel mijn hart. Het mocht niet. Jouw zusters zijn wreed en ik vraag mij af hoe ze zo geworden zijn. Jij was een prachtman, dus ik snap er echt niets van. Nou ja, eigenlijk deed jij dat ook niet. Van de week ga ik nog 3 mensen hier neerzetten, want lieverd, deze mensen horen hier ook bij. Olga en Renée, 2 fantastische mensen. Olga hoeft maar 1 x in de week 3 uurtjes te komen. Soms dient ze als praatpaal, soms zetten we samen een bank in elkaar (ik had onze banken domweg niet weg moeten doen, maar goed, het is gebeurd), maar zo komen ze ook spontaan opeens de oprit onkruidvrij maken. Ik kon rustig op bed gaan liggen, wat ik op een gegeven moment ook deed, maar we hebben best gelachen met zijn drietjes. Ik denk dat jij deze 2 ook wel mag. En daarom wil ik hun foto's hier neerzetten. En Nathan, die mij nu al 2 jaar bijstaat. Zoals je weet gaat het redelijk met de katten, ze hebben net als ik alleen erg veel last van de warmte. Maar overmorgen kunnen ze langer buiten blijven, want jawel Renée komt mij morgen even helpen de bank een slag te draaien. En wat mij betreft lieverd? Het bezoek aan het Flevo ziekenhuis viel niet mee, al werd ik dan geholpen door 2 knappe dokters, zo uit ER weggelopen. Ik kwam daar voor mijn nek- en rugklachten, en wat wordt er onderzocht? Of ik carpaal tunnelsyndroom heb. Grrrrrrrrr...... Toch heb je me weer geholpen met iets en dat iets blijft tussen ons tweetjes, hi hi..... Ik kijk nu steeds naar de foto's, speciaal naar jouw foto's en het werd mij gewoon duidelijk: er zal NOOIT iemand jouw plaats in kunnen nemen. Zoals ik al eerder tegen je zei in leven en toen je was overleden: er komt geen andere man in mijn leven. Kus lieverd en als er iets gebeurt, laat je me het weten? Op welke manier dan ook?

Het Flevoziekenhuis dat jou wilde laten versterven. Jij was sterker dan zij, Ko, en je bent dan ook gestorven waar je wilde. Hier, bij mij. Nu moet ik morgen naar datzelfde Flevo en nota bene naar de neuroloog. Normaliter was jij met mij meegegaan, en nu moet ik het alleen doen. Hoogstwaarschijnlijk wil ik weer doorrennen naar de kamer waar jij lag, zowel op oncologie als op afdeling neurologie. Jou lieten ze gaan, terwijl het bloed uit je lichaam wegstroomde. Je bloedde maar een beetje. Wel, je overhemd zat voor de helft onder het bloed. Wat je maar een beetje noemt.....En daarom lieveling mag de neuroloog mij best onderzoeken, maar als ze iets vinden dan laat ik mij daar niet behandelen. Weet je nog hoe ik die neurologe in opleiding even op haar plaats zette? Jij kon niets meer vertellen, je was je spraak kwijt. Maar jouw ogen zeiden genoeg tegen mij. Ik kon het vertellen en jij kon het beamen of nee schudden. Dat Flevogedoe, lieveling, ik vind het een afschuwelijk iets om naar toe te moeten gaan, juist omdat jij daar lag en de dingen die daar gebeurd zijn. Nog altijd krijg ik daar de kriebels. Maar ik weet dat je bij mij zult zijn en mij er door heen zult slepen. En oh, je speelt graag met je pc, en je plaagt me graag. Ik zet hem uit, jij zet hem weer aan. Misschien kun je me ook helpen met de usb-stick. Ik had toch vaker moeten kijken hoe jij dat deed.....ik mis je, ik keek laatst weer naar de foto's die ik hier heb neergezet. En ik weet absoluut zeker dat er niemand meer in mijn leven zal zijn die zoveel voor mij betekent als jij hebt gedaan en nog steeds doet. Niemand kan jou toch evenaren? Kijk naar die foto's en zeg me dan dat er nog zo'n exemplaar rond loopt.......

Ik ben zelf bezig mijn uitvaart te regelen, d.w.z. mijn wensen. En dat is niet leuk, dat kan ik je wel vertellen. En nadat ik mijn wensen aan een zeer charmante man heb verteld, kwamen we uit op een bedrag van 12.000 euro, hi hi.... En dat terwijl ik wil dat er NIEMAND bij is. In mijn leven niemand, tijdens mijn begrafenis dan ook niet. Maar ik moet een vertrouwenspersoon hebben die mijn wensen respecteert, en doet wat ik wil, zoals jouw trouwketting om mijn nek en zo. Voorlopig, lieverd, zal ik niet bij je komen (denk ik), want ik moet voor onze katten zorgen. Jij viel plotsklaps weg, dus ik moet er voor zorgen dat dat niet bij mij gebeurt. Maar ja, dat weet je maar nooit he, lieveling? Ben je bij me als ik maandag naar de neuroloog moet? Sla je je arm om mij heen? Jij zou met mij mee zijn gegaan, maar nu moet ik het echt alleen doen. En ik vind het eng, want neurologie en Flevoziekenhuis, dat zijn nu twee dingen waar ik het moeilijk mee heb. En omdat het steeds of heel heet is, of donder en bliksem en ik steeds onverwachts door mijn benen zak, kan ik steeds niet naar jou toe, oftewel ons tweede tuintje. Ik doe mijn best, lieveling, zodat ik je gauw weer kan bezoeken. Nou ja, ons tweede tuintje dan, want je zwerft hier toch ook nog rond. Dat heb ik wel gemerkt, hi hi..... Ik mis je lieverd, maar dat weet je wel. Oh, en het spijt me erg, maar 1 fles champie heb ik weg kunnen gooien, nou ja, hij ligt in de koelkast, dat was dus de champie van eind 2007/2008. De kurk drijft er gezellig in. De andere heb ik aan Olga en Renée gegeven als dank voor het compleet schoonmaken van onze oprit. Wat er steeds beloofd werd door anderen deden zij heel spontaan. Zo maar, zonder iets te zeggen, stonden ze voor de deur dinsdagavond. Sta je toch ook raar te kijken. Fijne mensen lieverd, en ik hoop ze nog lang in mijn leven te mogen houden. Een dikke zoen voor jou, plat op je mond.... Mieke

En daarom gaat jouw tribuut weer open. Of iemand er nu op wil schrijven of niet. Dit jaar wordt het laatste jaar, lieveling, want jij zit dag en nacht in mijn hoofd en hart. En het laat mij voortaan onverschillig wat iemand over mij denkt of zegt. Zij hebben de laatste 16 jaar van jouw leven met mij niet meegemaakt, of in ieder geval alleen maar kleine stukjes. En dat is hun eigen schuld geweest. Ik hou van je. Mieke

Deze tribuut voor jou voor mij privé houden. Maar lieveling, jouw familie gebruikt het om mij te kwetsen, andere mensen gebruiken het om dezelfde reden en daar is deze tribuut niet voor. Dan maar voor ons tweetjes. Jij weet dat ik het goed bedoel, jij was ook de enige die verder keek. Jouw familie heeft jouw graf verzorgd, en dat scheelde mij werk wat ik niet meer kan doen. Daar ben ik ze dankbaar voor. Net zoals ik toch echt Caroline en Martin dankbaar ben voor wat ze voor ons hebben gedaan. Maar daar ze allemaal schijnen te denken dat jij en/of ik niet van elkaar hebben gehouden, en ik iemand ben die geen gevoelens bezit, is dit de enige manier om niet meer gekwetst te worden. Net zoals mijn logje. Hij bestaat nog wel, maar is zeer, zeer privé geworden. Lieve schat, binnenkort kom ik weer langs.... Kus.......

Dat zou jij vandaag geworden zijn, Ko. Herinner je je onze grapjes nog over leeftijden? Je hebt het niet gehaald, en nu vind ik die grapjes heel wrang. Ik wil graag bedenken dat jullie daarboven gebak zouden eten, maar zo werkt het niet he? Dat weet ik nu. Net zoals ik weet dat jij waar je ook bent, gelukkig bent. Je bent alleen verdrietig als wij verdrietig zijn. Misschien dat het verdriet ooit zachter wordt, in plaats van diep en heftig, zodat jij ons ook met een gerust gemoed kan bekijken. Want dat doen jullie. Ook dat weet ik nu. Ik mis je, maar dat weet je wel. Jij kan en kon in mijn hart kijken. Ik ben er trots op dat ik jouw vrouw ben. Kus......

Lieve Ko, Morgen de 10e zou het jou verjaardag zijn. Ko er is geen dag dat wij niet aan je denken. De bloemetjes staan bij je foto, zoals iedere verjaardag. Mieke, jij heel veel sterkte op deze dag en zijn in gedachten bij je en weet zeker dat Ko toch bij ons allemaal zal zijn. Heel veel liefs en knuffel's Annemiek, Ronnie, Antony, Danny, David, Laura, Jude en Luca xxxxxxxxxx

Een vriend die jij ook heb gekend, Ko. Via mij. Je mocht hem op slag. Je had hem, net als ik, in je hart gesloten. Totdat hij pardoes, zonder enige reden, een 9-jarige vriendschap verbrak, telefonisch. Net nadat wij zo blij voor hem waren dat hij een voor hem fantastische vriend had gevonden. Het verraad van deze vriend trof ons diep. Zo diep dat Ko hem nooit meer wilde zien, en ik werkelijk heb gerouwd om het verlies van deze vriendschap. Ik had hem verleden jaar gebeld, in de hoop dat onze vriendschap weer een herkansing kreeg. Hij vertelde mij wat er ongeveer met zijn gezondheid was gebeurd. Dat was niet mals. Daarna wachtte ik totdat ik wat van hem hoorde, want zijn laatste zin luidde: ik heb jou ook gemist, Mieke. Maar dat laatste bleek toch niet waar te zijn. Hij belde nooit, en vandaag was er iets wat mij deed besluiten hem te bellen. Ik begon met de zin: zo, ik wilde je stem weer eens horen. Hij brak in een hartelijk gelach uit en hing op! Verdwaasd keek ik naar de hoorn en belde opnieuw. En toen kreeg ik het antwoordapparaat. Die heb ik ingesproken met de mededeling dat de boodschap wel duidelijk was nu. Ik zal deze man nooit meer bellen. De 9-jarige intense vriendschap (voor mij dan) bleek een farce te zijn, de opmerking die hij maakte dat hij mij ook had gemist bleek een farce te zijn, toch zal zijn foto op Respectance blijven staan. Hij hoorde even bij ons, he Ko? Nooit hebben wij begrepen wat hem heeft doen besluiten een vriendschap zo wreed af te kappen. Niet alleen trof hij mij tot in het diepst van mijn ziel, maar jou ook. Zou hij dat ooit hebben beseft? Nee, ik denk het niet. Ik durf mijzelf niet meer te geven, Ko. Te vaak en te veel hebben mensen dit gedaan. Dat weet jij. En jij alleen. Je zou nu waarschijnlijk tegen me zeggen: wat had je anders van hem verwacht? Ik verwachtte niets, Ko, ik hoopte alleen...... Kus Mieke

Lieve schat, dit jaar ga ik aan mijzelf werken. De boel weer financieel op orde krijgen, want laten we het maar eerlijk zeggen, ik heb er een puinhoop van gemaakt. Dit jaar gaat, hopelijk met een beetje steun van anderen, het beter, zal ik de boel op orde hebben, en kan ik beneden gewoon in de huiskamer zitten 's avonds. Dat beloof ik je. Het zal met vallen en opstaan gebeuren, maar je kent mijn eigenwijsheid, ik roei altijd tegen de stroom in. Niet altijd verstandig, dat weet ik, maar het is nu eenmaal mijn manier. Kus......

Toevallig kwam ik hier uit, toen ik voor een weddenschap een condoleance-site voor Tanja het nijlpaard op moest zoeken. Onbenullig maar waar. Ik heb niet alles gelezen, maar uit een paar posts werd mij al duidelijk dat u het heel moeilijk heeft. Misschien betekent het niets, maar misschien kan ik dat éne kaarsje zijn, dat een hele kamer oplicht, dat éne vlammetje dat de open haard aansteekt en voor warmte zorgt. Niemand verdient het om helemaal alleen te zijn. Ik wou dat ik dit een week eerder had gevonden, zo wist u dat er iemand aan u dacht tijdens de feestdagen. Ik wens u heel veel sterkte in 2010, en dat u zich minder ongelukkig voelt, om de simpele reden dat niemand zich ongelukkig zou moeten voelen. Sterkte, Joke

Het is stil rondom mij. Ach, dan praat ik toch tegen mijzelf. Meestal doe ik dat toch al. Ik heb al de hele dag, samen met de katten, een vreemd stil gevoel. Er was iemand van een forum die eigenlijk wilde weten of het nog nog nut had om met het forum verder te gaan. Het was stil, niemand schreef, net zoals op mijn eigen logje. Ik heb haar geschreven dat het na de feestdagen vast weer zou gaan lopen, het forum. Ze had er zo veel moeite en tijd in gestoken om mensen in geestelijke nood met geestelijke problemen een forum te geven. Dan is het eigenlijk triest om te zien hoe zo’n forum als een plumpudding in elkaar zakt. Mensen hebben niet echt interesse in elkaar. Het kan anders, dat weet ik. Maar het wordt al gauw: sorry, te druk, baan, kinderen, privé leven, geen zin of tijd om te bellen, te schrijven. Maar wat dat met de eenzamen doet, wordt gauw over het hoofd gezien. Is het je wel eens opgevallen dat je iemand op straat ontmoet die je kent, en die aan je vraagt hoe het met je gaat? Als je dan domweg heel eerlijk zegt dat het rot gaat, dan kijkt die ander gauw op zijn/haar horloge en moet opeens dringend ergens anders naar toe. Morgenavond om 0.00 uur wordt het nieuwe jaar ingeluid en onder veel kabaal en gemeende (?) kussen elkaar gelukkig nieuwjaar gewenst. En daarna rent iedereen zijn eigen huis weer binnen, neemt nog een glas wijn en gaat wel of niet tevreden naar bed. En vergeet net zo hard het bestaan van de mensen om hem/haar heen weer. Het hele jaar door is er dan een groet of niet, en wordt er geroepen: zullen we een afspraak maken voor……? En de agenda’s worden getrokken. Heb ik altijd raar gevonden. Je staat toch al bij elkaar? Je kunt dan toch meteen die afspraak maken? Of de zin: we bellen…….ja, maar het jaartal wordt er nooit bij gezegd. Dat is jammer. Zoals ik al zei, ik heb een vreemd, weemoedig gevoel in mij. Alsof de wereld gewoon doordraait en ik stil sta en naar het gekrioel van de mensen kijk. Met het gevoel van: zal ik daar ooit weer deel van uit kunnen maken? Zal ik echt ooit weer gewenst en geliefd zijn bij iemand? Of bij meerderen? Geen idee en de tijd zal het leren. Maar wat ik wel weet is dat ik de ongeremde liefde van Ko voor mij mis. Ik voelde me gewenst en geliefd. Daar leefde ik ook naar. Dat is een fijn gevoel hoor, dat iemand zo van je houdt. En ik mis hem zeer sterk deze dag en avond. Vreemd en stil………

Mijn tweede Kerstmis zonder jou. Ik had je wat geschreven en je zult het al gelezen hebben. Tenslotte kijk je altijd over mijn schouder mee als ik hier zit te typen. Help me met mijn worstelpartij, lieveling, zonder dat ik mensen kwets. Het moet gebeuren, maar hoe? Help me!

De jacht op de cadeaus die ik voor je uit wilde zoeken. Ik begon er al vroeg mee. Iedere keer als jij iets zei wat je mooi of leuk vond, sloeg ik op in mijn geheugen en zodra ik zoiets zag en ik had geld, kocht ik het meteen en verstopte het. Normaal verklapte ik het binnen een paar dagen maar bij jou kon ik zwijgen. En nu, nu sla ik mijn polsen compleet kapot, heb ik net alle kerstkaarten weggehaald en mis ik je. Ik mis je schouder om even tegen aan te huilen. Morgen, of liever vandaag, komt er een kerstmaatje mij 2 uur uit mijn eenzaamheid verlossen. Jij weet hoe ik daar tegenover sta. Ik vind het eng, griezelig, maar het is ons huis en als ik het na een half uur niet meer uit weet te houden, kan ik haar wegsturen. Dit was echt de moeilijkste avond, Kerstavond. De voorpret die we hadden. Ik mis het allemaal. Daarom vraag ik mijn beschermengel, en daar dank ik alvast voor, om een beetje levensvreugde in 2010. Help me daarbij Ko. Kus Mieke

Nee Ko, jouw tribute blijft hier staan, zolang ik het wil en zolang ik het nodig heb. Jij en ik hebben waanzinnig veel van elkaar gehouden en nu je gestorven bent en jezelf en mij niet meer kunt beschermen, nu slaan ze toe. Vertellen ze onwaarheden, verplaatsen ze teksten hier naar mijn eigen log, wat ik zeer respectloos vind. En daarom wordt dit een besloten tribute voor jou. Mensen die iets hier neer willen zetten, zullen eerst bij mij moeten aankloppen. Het spijt me dat het zo moet gebeuren, maar het kan niet anders.

Lieve Ko, Heb een bericht gekregen dat deze site wordt gesloten tenzij er voor betaald wordt. Lieverd, weinig mensen schrijven hier en al is dit erg mooi, wij weten dat je bij ons bent. Je foto's staan in ons huis en herinneringen zijn in ons hart. Rust zacht en de hele familie komt gauw naar je boom kijken. Dat deze met alle sterkte mag groeien, een sterkte die jij zeer zeker had. Wij sturen je kusjes en knuffel's en vergeten doen wij jou NOOIT. Annemiek, Ronnie, Antony, Danny, David, Laura, Jude en Luca

Wel lieveling, je boompje staat er. Het moet een grote trotse fiere beukenboom worden. Het was gisteren guur, koud en het regende. Maar 4 mensen waren bij me, psychje, Caroline en Martin en JvC. De drie laatste omdat ze zoveel voor jou en mij hebben gedaan en psychje die was er ter ondersteuning van mij. En omdat we elkaar graag mogen. Het was een mooie herdeningsdienst, maar werd lichtelijk overstemd door het tandengeklapper van de menigte. Het was druk schat, erg druk. Ik ga de foto's plaatsen, zodat jouw familie het ook kan zien. En mijn familie. En nu moet ik je loslaten lieverd, zodat ik aan mijn eigen leven zonder jou kan beginnen en jij je rust en je vrede die je zo hebt verdiend kunt vinden. Ik zal heus nog wel op Respectance komen, misschien met nieuwe foto's of verhalen, maar voor nu is het Vaarwel Ko. Ik had het boek nog niet uit, maar het is niet anders. En jij weet wel wat ik hiermee bedoel........ Als het mijn tijd is, hoop ik je ergens aan te treffen, en dat je me staat op te wachten. Vaarwel lieveling, het ga je goed.

en dan staat je boom er. Ik wil het niet, want dat is dan de echte afsluiting. De afsluiting van ons leven samen. En tegelijkertijd is het het grootste eerbetoon wat ik aan je kan schenken. Morgen vertel ik hoe het is gegaan. Als alles goed gaat rijden C + M mij naar Walibi, en daar ontmoeten we JVC en psychje. Liever had ik jou bij me gehad, maar ja, dan had ik ook geen boom hoeven te planten he? Toch heb ik het idee dat je erbij zult zijn. En ik zal zorgen dat je trots op me bent. Je hoeft je niet voor me te schamen. Maar Ko, vanavond ben ik wel tot de conclusie gekomen dat life shit is zo zonder jou. Kus en tot morgen......

Ik heb net onze trouw dvd gezien lieveling, ik weet weer hoe je stem klonk, je lach. Ik heb gehuild, vooral toen de trouwambtenaar ons vele jaren van geluk toewenste. Dat hoopten wij ook op dat moment, ondanks dat we beter wisten. Het was een mooie ceremonie, al waren er dan weinig mensen, maar dat was onze keus. Wij zouden eigenlijk helemaal niet trouwen, onze verloving vonden wij al meer dan genoeg. Maar toen werd jouw doodsvonnis geveld en ik kon echt niets anders doen dan jou ten huwelijk te vragen. Jij zei ja en daarna ging jij op je knieën. Ondanks het serieuze moment grijnsden wij wel naar elkaar. Eerst de bruid to be en daarna de bruidegom to be, alletwee op onze knieën. Vandaag zou ik eigenlijk naar je graf gaan, maar ik ben geveld door een of andere virus. En de boomplantdag is zaterdag al, en die is voor mij zo ontzettend belangrijk, dat ik nu liever thuis blijf om uit te zieken. Het zal me niet gebeuren dat ik jouw boom niet zal kunnen planten, omdat ik eigenwijs ben. Ja lieveling, soms leer ik dingen........ Ik mis je en hou nog steeds ontzettend veel van je...... Dag lieveling.

Hoi Mieke Je kent me helemaal niet en ik kenden jou en Ko ook niet , maar ik heb 2 dagen de tijd genomen om al je verhalen te lezen , wat me erg duidelijk wordt is dat je veel van hem hield. Ik ben in feb 2001 mijn vader verloren 51 jaar plotsklap aan kanker en in maart 2001 mijn zusje van 21 die 8 maand zwanger was , ze is doodgereden Ik was toen net moeder geworden van mijn dochtertje , ik ben opgevoed door mijn vader en hij was dan ook alles wat ik had na zijn dood kwam ik ook alleen te staan ondanks dat hij 4 zussen heeft en 3 broers en ik heel veel nichtjes en neefjes heb heb ik ze nooit meer gezien op de dag dat mijn vader werd begraen werd er gezegd dat ik niet mocht huilen want het hoorden bij het leven Ik had mijn vriend en mijn dochter maar toch mis je ineens een groot stuk vanje leven in mijn geval 21 jaar een vader en een zus nu 9 jaar later zie ik nog steeds niemand van de familie want dat willen ze niet mijn vader is dood dus waarom zouden ze ? Ik ben katoliek maar naar de kerk gaan doe ik niet meer al jaren niet tot afg jaar ik toevaliig mijn vroege dominee tegen kwam en hij tegen mij zei of het wel goed met me ging Ik kwam net als jij 3x pw op het kerkhof want ik woon er 5 min vandaan tot dat ze dominee me vertelden zolang ik er geen vrede mee kan vinden dat mijn vader er neit meer is ik hem aan de aarde gebonden hou en hij nooit een plek zal vinden in de hemel want ik hou hem dan aardgebonden door mijn zorgen en problemen en dat wil ik niet ik ga nu op speciale dagen en soms 1x zo maar even en verder praat ik met hem als ik dat thuis gewoon even nodig heb Ik hoop dat jij ook ooit een manier zal vinden om jou man waar je blijkbaar en overduidelijk enorm veel van hield een eeuwige plek te geven in je hart en dat je dan verder kan met je leven want ik denk dat hij erg verdrietig zou zijn als hij ziet dat je niet verder komt Hou vooral alles in je hart en vergeet nooit dat hij ongewild dan alles achter heeft gelaten maar zijn liefde voor jou nam hij mee en jou liefde voor hem zal altijd blijven leven

Eindelijk gaat het dan gebeuren, Ko. Op 28 november wordt jouw boom geplant. En al wil mijn lichaam misschien niet, ik zal hem hoogstpersoonlijk zelf planten. En dit keer zal het wel een vredige, mooie gebeurtenis worden, zonder haat en nijd. En dan heb ik echt alles gedaan om de wereld te laten weten dat jij hebt bestaan en 16 jaar lang deel uit hebt gemaakt van mijn leven. De 16 mooiste jaren. Ik zit alleen nog te dubben: beuk of eik? Ik denk beuk, want bij jou was het: de beuk er in. Zo bevocht je die sluipmoordenaar ook. En misschien dat alle nare beelden een beetje wegzakken door de beelden die op 28 november op mijn netvlies worden gebrand. Ik hou van je.

Dat voelde ik allemaal bij jouw graf. Ik was gelukkig alleen, dus ik kon even met je praten. Als er andere mensen rond lopen, dan kan ik dat niet. Toen ik daar zo voor je graf zat, leek het alsof er een betonblok van mijn borst viel. Eindelijk ben ik gekomen, niet omdat het moest van mijzelf, maar omdat ik naar je toe werd getrokken. En weer voelde ik je om mij heen. Jouw graf ligt echt in een mooi natuurgebied, ik zag een roofvogel rondcirkelen en een kudde spreeuwen, waar wij samen altijd met plezier naar keken, ons afvragend waar ze naar toe gingen. Ik ging vredig naar huis, maar toen sloeg het gemis weer heftig toe. Ik bleef naar het raam kijken of je auto er al aan kwam. Mijn verstand weet dat dat niet kan, maar gevoelsmatig heb ik het echt nog niet geaccepteerd. Ik kan nog steeds niet geloven dat wij niet meer zullen dollen, echt lekkere gesprekken voeren of gewoon jij jouw computerprogramma's en ik met mijn nieuwe studie. Helaas heb ik nog steeds geen bericht gehad hoe laat die nationale boomplantdag is, wanneer het onze beurt is. Maar de maand oktober is nog niet om. God, wat zou ik er voor geven om nog een keer samen met jou te schateren om iets sufs, elkaar lekker wazig aanstaren, ik over jouw computer, jij over mijn studie. Ik zet de foto's van jouw graf hier neer, zodat jouw familie en eventueel andere mensen die jou hebben gekend, in ieder geval zien dat jij voorlopig niets meer erbij krijgt. Er is geen steen meer te zien. Ik hou van je lieverd en dat zal ik blijven doen ook.

Vandaag lieveling, ben ik niet naar je graf gegaan. Ik moet de cirkel doorbreken van 8/9 van iedere maand en iedere 9de braaf naar je graf gaan. Ik wil vrede bij je graf vinden en die vind ik niet als het een verplichting gaat worden. Om de woorden van Nathan te gebruiken: jouw ziel is overal en nergens en de manier waarop ik jou herdenk kan overal. En zoals je weet, omdat je ziel overal naar toe reist, doe ik dat hier. Neemt niet weg dat ik je graf zo snel mogelijk weer zal gaan bezoeken. Ik moet proberen weer een leven zonder jou op te bouwen en jij weet als geen ander hoe moeilijk dat is. Dag lieverd, ik zie je gauw. En Max loopt weer zoals hij moet lopen....op 4 pootjes.

Het is weer die avond he lieveling, ik weet niet hoe dat komt, maar altijd op de 8ste en 9de zit ik weer bij jouw sterfbed. Ik kan er niets aan doen, en blijkbaar kan niemand er iets aan doen. Aard van het beestje zullen we maar zeggen. Niet alleen ben ik jou kwijt, maar als gevolg ook onze meisjes, de vrienden die we hadden, alles eigenlijk. Ook is het te merken dat het op het logje minder wordt en dat wordt mij dan ook vriendelijk onder mijn neus gewreven. Wat mensen er aan hebben iemand nog meer pijn te doen, is iets wat ik nooit zal begrijpen. Wij, lieveling, deden nooit mensen pijn. Integendeel, als wij ze konden helpen, deden wij dat, al werden we zelf vaak teleurgesteld. Ooit heb jij tegen mij gezegd dat Yvonne een boek was dat je had gelezen en dat het een goed boek was, maar je had het uit. Jouw boek is pas begonnen, ik was het net aan het lezen toen jij geveld werd door 1 van de smerigste ziektes die er zijn. Gisteren zei ik nog tegen Nathan: hij heeft zijn vrouw zien sterven aan die ziekte, hij heeft mijn moeder zien sterven aan die ziekte, wat moet er door hem heen zijn gegaan toen hij zijn eigen doodsvonnis kreeg? In het Joodse geloof is het zo dat als mensen op een vrij vroege leeftijd sterven, zij hun taak hier op het aardse hebben volbracht. Jij kwam, jij bracht mij liefde, iets wat ik niet kende. Maar hoorde het ook tot jouw taak om daarna voorgoed weg te gaan en mij alleen hier achter te laten? Daar zou jij het niet mee eens zijn geweest en ik al helemaal niet. Morgen zie ik je weer, althans je graf. Daar kan ik even gewoon vrijuit met je van gedachten wisselen. Dag Ko, tot morgen.

en het ergste vind ik het voor mijn 3 musketiers.

Lieve schat, gisteren heb ik onze meisjes weg moeten doen. Het ging niet meer door mijn gezondheid. Wat ze gelukkig niet hebben gezien, is dat ik boven dubbelklapte van de pijn en dat is maar goed ook. Ze hebben een goed thuis gekregen, daar heb ik wel voor gezorgd. Maar nu is het nog stiller en leger in het huis. Ik had een interessant gesprek met psychje.Dat mag. Wij beiden vinden elkaar boeiend en interessant, omdat k met hem de gesprekken kan voeren die ik met jou altijd voerde. En mij vind hij boeiend dat ondanks de pijn en het verdriet omdat jij er niet meer bent, ik toch aan een leuke studie ben begonnen, ondanks dat ik nog steeds last heb van het feit dat ik naar jou toe wil. Jij hebt hem 1 x gezien en ik denk dat jij het ook een interessante man zou vinden. Jullie zouden veel gemeen hebben met elkaar. En Nathan is ook erg intelligent, maar verstrooid intelligent. Maar wat beiden op mij voor hebben, is dat ze een gezin hebben, opa zijn (niet te geloven gewoon), vrienden, zij zijn nooit alleen. Niet zoals ik dat ben. En daarom lieve schat, ga ik proberen hetzelfde weer te doen zoals ik deed toen ik als kind mishandeld werd. Ik ga mij terug trekken in mijn eigen kleine wereldje, zodat ik nooit, maar dan ook nooit meer door wie of wat dan ook gekwetst kan worden. Gelukkig heb ik de katten nog, anders zou ik me helemaal geen raad meer weten. Ik probeer deze week naar je graf toe te gaan, want ik geloof dat die pijnlijke injecties nog helpen ook. Ik hou van je en ik mis je en nu ben ik ook nog de meisjes kwijt die we samen hebben uitgezocht. Ik kan niet veel verdriet meer aan.

Lieve schat, ik moet weer aan je schrijven. Ik heb net de hypnose van psychje beluisterd, wilde eerst naar de sterren kijken, maar werd naar de computer gelokt. Dit was een zware week. Eerst de Bartok kliniek waar ik 2 proefinjecties kreeg, zodat ik 2 zware dagen van pijn had. Jij kent ze, je hebt ze vaak genoeg meegemaakt. En nog is het niet over. Daarna kwam Max tot mijn grote schrik hinkend binnen. Ik heb het een paar dagen aangekeken, het wondje ontdekt en ontsmet, maar hij bleef hinken. Ik schreef het op mijn logje en de hel brak los. Maar vandaag is onze dierenarts geweest met een stagiaire, en de enige die echt problemen veroorzaakte was onze neurootje Shandy. Iedereen heeft een injectie gekregen behalve Max, want die had koorts. En Ko, je zult het geloven of niet, hij kreeg natuurlijk als kuurtje 2 verschillende medicijnen, jawel pillen. Dus ik hield mijn hart al vast. Ko, ik zette hem op het bed neer en hij at ze op alsof het snoepjes waren. En ondertussen waren ze nog steeds bezig op het logje. Jouw familie werd erbij gesleept, de mijne ook maar en C+ M, omdat ik een keer een nieuw forumpje uit wilde proberen. Daar was geen klap aan, alleen 1 onderwerp sprak mij aan, zelfdoding. Ik heb daar op geschreven en eerlijk tegen de man geschreven wiens zoon echt zelfmoord heeft gepleegd, dat ik het rouwen om jou helemaal alleen deed. Geen arm om mij heen, vooral 's avonds niet. De enige die mij echt iedere dag belt is Swieber. Of ik bel haar. We houden elkaar zo een beetje in de gaten. Maar verder gaat iedereen allang zijn of haar eigen gangetje weer. En nu zit ik eigenlijk, of beter gezegd mijn geest, in een donkere wolk. Het lijkt wel alsof mijn geest het niet meer wil, het niet meer aan kan. Door Max, door figuren op mijn logje die overigens hebben gezegd dat ze me zullen blijven volgen op welk forum ik dan ook zit, dus ook deze. Niet uit medeleven, nee, gewoon om te volgen wat ik aan jou schrijf. De mislukte prikken van de Bartok, eigenlijk alles. De harde confrontatie met psychje, of beter gezegd de wrede vragen die hij stelde, die hij moest stellen. En vanavond Nathan. Nathan heeft over mij gesproken tijdens het overleg. Hij heeft juist geleerd zijn gevoelens niet te tonen, en toen kwam ik. En hij zit daarmee in de knoop. Wij niet he lieverd? Wij wisten het. Jij merkte het altijd aan mij. Hij had niet moeten komen, er is iets met hem, en het gebrek aan slapen. Hij wankelde spierwit hier de deur uit. En ik ben bang dat volgende week niet veel beter zal zijn. Weer de Bartok, alleen nu brengt Caroline me, en de cavia's, de meisjes worden volgende week opgehaald. Weer iets uit mijn leven wat we samen hebben gekocht en hebben verzorgd. En het ergste Ko, is dat ik het gevoel heb dat ik echt steeds verder van je af kom te staan. Juist omdat ik alles alleen moet doen. Toch blijven je gezegdes en hoe jij zou reageren op situaties door mijn hoofd spoken. Ik vind het leven nog steeds niet leuk zonder jou, eigenlijk is het knap waardeloos, en ik heb het gevoel juist omdat mijn geest het gaat begeven, dat mijn gevoelens er gauw achteraan gaan. Ik vind het eng. Heel erg eng. Ik ben vanavond tot de ontdekking gekomen dat ik nog steeds niet naar de gewone tv kan kijken, maar wel naar dvd's. Het lijkt wel alsof de hele wereld me geen bal meer interesseert. Jij bent er niet meer om het mee te delen. Ik heb 3 goede mensen leren kennen en ik hoop dat ze nog een tijdje bij me blijven. Ik wens je een goede nacht toe en wij spreken elkaar gauw weer. Dit soort dingen die ik opschrijf verlicht de druk op mijn borst. Daarvoor ben ik blij en dankbaar dat ik dit kan doen. Kus lieverd, en ik zal er voor zorgen dat Max weer gauw alle 4 de poten gaat gebruiken.

Aan alles rondom je ziekte en dood. Rondom je begrafenis. Rondom je begrafenis tot op heden. Hoe ik alles alleen moest doen. Nooit van wie dan ook een gemeende troostende arm om mij heen. En ik mis je zo verschrikkelijk. Dat plan van gisteren was idioot, dat weet ik. Maar ik wil zo graag weer samen met je zijn. En tegelijk vecht ik er tegen. Het is moeilijk te vechten tegen deze duivels. Want, lieve schat, waar leef ik nu eigenlijk voor? Niemand heeft mij geleerd om van mijzelf te houden totdat jij in mijn leven kwam. En toen stierf je. En begon de ellende die ik van vroeger kende opnieuw. Daar was jij bang voor, he lieverd? Maar 1 ding kan ik iemand wel beloven. Dat wat voor Anthony bestemd is, blijft voor Anthony bestemd. Ik hou mijn belofte. In tegenstelling tot anderen. En daarom heb ik mijn nummer veranderd. Tot op het laatst werd ik vernederd. En daar kon ik niet meer tegen. Er werd een toneelspelletje opgevoerd, ik hoef geen namen te noemen, maar oh, wat kwetsten ze me daar mee. En daarom ga ik met mensen die echt iets om mij geven naar dat bos om die boom te planten. En als ik mij dan zo vergis in deze mensen doe ik het domweg alleen. Verdorie Ko, het klopt gewoon niet, jij daar in je graf eenzaam, ik hier wegkwijnend, eenzaam. Wij hoorden samen oud te worden. Dat hadden we elkaar beloofd. En toen kwam die sluipmoordenaar en jij wist wat er ging gebeuren zodra jij zou sterven. En het is gebeurd. Toch zal ik een manier vinden om gauw bij je te zijn. Ik kan dit geen leven noemen, echt niet. Een leven zonder jou is waardeloos.

een oplossing om gauw bij je te zijn. Ik weet niet of het gaat lukken, ik zeg er verder ook niets over, maar je weet maar nooit. Onze Max is gewond aan zijn voetje, maar ik heb het nu 2 x weten te ontsmetten en hij ligt als een vloerkleed over het hele bed ongeveer uitgespreid. Dat is leuk om te zien. Ik hoop dat hij gauw weer normaal kan lopen. Voor de rest gaat het als gewoonlijk, ik hoor niets meer van je familie ook niets per mail of op het logje. Telefonisch gaat natuurlijk niet meer, maar het is verdacht rustig geworden. Het was een goede zet. Morgen ga ik naar je graf, en ik heb eindelijk echt geld bij me, zodat ik fatsoenlijk bloemen voor je kan kopen. En het is zaterdag, dus het bloemenwinkeltje is open. Morgen vertel ik je dus wat ik van plan ben. Tot dan lieverd.