Vandaag zet ik weer een foto neer van jouw graf. Het ziet er zo vredig uit, ondanks dat ik er geen bloemen bij kon zetten. Het stalletje was dicht. Maar zelfs zonder bloemen straalde jouw graf voor mijn gevoel vrede uit. En je was bij me, ik voelde je. Ik voel je nu nog. En daarvoor dank ik je uit heel mijn hart. Ik voel me nu heel vredig en dat was de afgelopen dagen wel anders. Ik hou van je. Mieke

Hoi lieveling, hier ben ik weer eens. Ja, jij weet het he dat ik rond deze tijd onrustig ben. Dan denk ik terug aan 8 juni toen ik aan je bed waakte, toen je er bijna al niet meer was. Iedere maand ben ik rond de 8ste en 9de niet de oude, voor zover je me nog zou herkennen. Ik ben veranderd door mijn verdriet en pijn van het verlies van jou. En nu wilde ik meeleven met een jonge vrouw die net als jij het van die sluipmoordenaar gaat verliezen. Ik mag het niet over haar hebben op mijn logje, maar als ik dan de dingen lees die zij doormaakt, komen er de herinneringen aan jou weer naar boven. De pijn, de angst, en het verdriet. En nu zit ik met verdriet in mijn hart naar mijn logje te kijken, waar mensen ruzie aan het maken zijn. En waarom? Omdat ik iets had geschreven over diegeen, maar daarna ontaardde het in, nou ja, lees zelf maar. Het zijn allemaal personen die jou niet hebben gekend en mij alleen maar via mijn logjes. Met pijn in mijn hart heb ik de vriendschap verbroken. Als ik mijn gevoelens niet mag uiten, wil ik haar lijdensweg niet verder volgen, want ik weet waar die weg naar toe gaat. Morgen kom ik weer naar je toe. Het is weer tijd, ik wil je weer even zien, je graf weer mooi maken. Ik wil weer even op 1 lijn met je zitten. Ik mis je verschrikkelijk, maar dat weet je wel. Morgen zet ik voor de familie als ze hier nog kijken een foto van het graf neer. Jouw graf. Ik hou van je en dank dat je even wilde luisteren.

Ik heb Ko leren kennen via het softwarebedrijf InterAccess waar we toen allebei werkzaam waren. We hebben geruime tijd beide bij Reader's Digest in de ICT gewerkt (gedetacheerd). Tijdens het laatste (financiele) projekt waar we allebei onderdeel vanuit maakte, zaten we met de bureau's tegenover elkaar. Dat hadden ze beter niet kunnen doen..... Ko en ik deelde dezelfde soort humor. We konden goed samenwerken, maar daarnaast vonden we het ook erg leuk om samen mensen in de maling te nemen. We voelde elkaar goed aan. We werden vaak vergeleken met de twee oude mannetjes, Waldorf en Stadler, uit de serie "The Muppetshow". Als ik aan Ko denk, denk aan een hardwerkende, humorvolle, totaal NIET verlegen persoon die al het nodige had meegemaakt in zijn leven en precies wist wat hij wel en niet wilde. Helaas kwam er een einde aan het projekt en hield zijn opdracht op en kreeg ik de kans om dichter bij huis te gaan werken. We hadden elkaar beloofd als we weer eens wat dichter bij elkaar in de buurt zouden zijn, dat we dan nog eens even gezellig onder het genot van een hapje en een drankje zouden bijkletsen. Helaas heeft dit nooit plaatsgevonden. Ik hoorde via een contact bij Reader's Digest dat hij overleden was (dat was toen al een aantal maanden geleden gebeurt). Ik vond dit een zeer vervelend bericht. Ik baalde ervan dat ik niet wist dat hij ernstig ziek was, dan had ik hem namelijk zeker nog een keer opgezocht! Ik denk nog regelmatig aan hem en dan moet ik ook altijd aan zijn favoriete laarzen denken. Hij kon niet zonder.. hahaha.. Mieke ik wens je veel sterkte met dit verlies!!

Ik zit zo eens te dubben over mijn begrafenis, Ko, en dat wordt een moeilijke. Zolang de katten leven, blijf ik ook leven. Daarna weet ik het even niet meer. Maar jouw begrafenis heeft mij zo'n shock gegeven, dat ik een heel rustige begrafenis wil hebben. Alleen ik dus. Geen familie, geen "vrienden", niemand dus. Bij mijn geboorte was ik ongewenst, tijdens mijn leven was ik ongewenst, behalve door jou, en zonder jou ben ik ongewenst. Dus waarom zou ik een begrafenis regelen, waar iedereen lekker hypocriet tegen elkaar zit te doen? Na mijn overlijden mogen ze het weten. Overigens ben ik iets anders van plan met mijn levensverzekering. Ik weet niet of ik de 65 haal, ik bedoel, jij haalde net je 50ste. En dan wil ik dat het gaat naar een persoon om wie ik veel ben gaan geven. Overigens heb ik nu 3 uitvaartverzekeringen, ik geloof dat ik daar toch iets aan moet doen, vind je ook niet? Ik zie ze hier al op de stoep met elkaar op de vuist gaan wie mijn lijk mag hebben. Ben ik toch een keertje gewenst.......

Door deze herinneringen zal ik de familie niet uitnodigen voor de Nationale Bomenplantdag, mijn lieveling. Zij hebben mijn ziel vertrapt en jou en mij door het slijk gehaald. Getroost ben ik amper, en ik ben veel te bang dat dat weer gaat gebeuren op de Nationale Bomenplantdag. Deze dag is voor jou en mij. Ik ben dingen aan het veranderen, lieveling, foto's van jou hangen ergens anders, foto's zijn verwisseld en jouw kamer ben ik langzaam aan het veranderen. Heel langzaam, want mijn lichaam wil niet zoals ik wil. Nog niet. Ik zou het heel erg vinden dat ik mee mag maken dat ik (bijna) pijnvrij zal zijn en jij niet. Wat een verschrikkelijk verlies van jaren hebben wij gehad. En dat is niet meer terug te draaien. Maar je bent en blijft voor altijd in mijn hart. Nathan heeft er voor gezorgd dat er weer iets wat lijkt op leven in mijn hart kwam, ik was compleet dood van binnen. Ja, ik doe alles, ik lach en praat en doe, maar mijn hart is er niet meer bij. Ik weet dat jij dat niet zou willen, maar ik kan niet anders. Tot later, lieveling. Wil je trouwens Max naar huis sturen?

Je moeder belde me op vandaag, met de mededeling dat ze me al een lange tijd niet meer had gesproken. Dat beaamde ik, maar ik vroeg niet aan haar waarom ze niet meer had gebeld. Dus dat weet ik niet. Ook weet ik niet hoe het met Antoon gaat. Ik was te gespannen om het te vragen, en eerlijk gezegd interesseerde me het op dat moment niet zo erg. Maar ik ga hier niet over uit weiden lieverd, we hebben het tenslotte te vaak meegemaakt.

Vandaag was ik bij je graf lieveling. Ik ging met tegenzin, want ik had je liever bij me gehad. Ik ben al een tijdje zoekende naar vrede en rust, maar het lukt me maar niet. Hoe kan dat ook als ik jou voorgoed kwijt ben? Gisteren concludeerde ik dat ik alle mensen ben kwijtgeraakt, waar ik van heb gehouden of die ik wist te waarderen of vriendschap voor voelde. Olga heb ik nog 5 jaar in ieder geval, maar Nathan en psychje? De bijstand van Nathan duurt nog maar 5 maanden, niet omdat hij niet verder zou willen gaan, maar dat zijn de regels. Ik krijg zo ongeveer een sik van die regeltjes. En op een gegeven moment houden ook de behandelingen van psychje op. Wij zijn nu begonnen aan de hypnotherapie om in mijzelf een veilig plekje te vinden. Ik koos Azay-le-Rideau, ons favoriete kasteel in Frankrijk. Maar dat was jouw plekje eigenlijk. Dat is niet de plek die wordt bedoeld, want het moet een plek voor mij helemaal alleen zijn, of met mensen die ik om mij heen wil hebben. En de enige die ik op dit moment om mij heen wil hebben is een stem, alleen maar een stem. De stem van psychje, zo kalm, zo rustgevend. Ik moet een ruimte inrichten met alles wat ik mooi vind en kalm bij blijf. Dat is dat balletje van de Eikenboom, weet je nog wel lieveling? Het balletje waar niemand aan mag komen, behalve jij toe je ziek was. In de hoop dat het balletje positiviteit uitstraalde. Hoe moet ik een veilig plekje vinden, als ik nooit een veilig plekje heb gehad? Hoe doe je dat? Vragen waar jij me helaas geen antwoord meer op kan geven. Ik heb dit keer geen foto van je graf gemaakt. Ik heb wel even onze humor duidelijk gemaakt: een ijzeren kring met in het midden: Welcome, en 2 plantjes ernaast. Dat heb ik voor je graf gezet, links van het cijfer 9. Jij zou er om hebben gebulderd, jij wel.........

Ik weet nog dat ko mij altijd zat te plagen om het feit dat ik uit brabant kwam en met de zachte g praatte!!! En al mijn stop woorden die ik in mijn puberteit uitkraamde zei hij( en jij) altijd na! Hij was echt een man met veel humor hoewel ik in mijn puberteit dat natuurlijk niet zag en maar eens diep zuchtte wat hij overigens helemaal amusant vond natuurlijk! hahahaha die ko, ik mis hem wel!!! Maar het geen wat ik het meest in hem bewonderde was hoe galant hij altijd was naar jou toe miek! Altijd je jas voor je ophouden en de deur ect ect! Ik dacht altijd: als ik met een man trouw dan moet ie op zn minst net zo galant zijn als ko dat was!

Vandaag is het 9 juli en zou ik eigenlijk naar je graf willen gaan. Maar ik heb mijzelf te erg mishandeld, mijn lichaam is zich nu aan het herstellen. Eergisteren en gisteren was ik in het Flevo ziekenhuis en de afdelingen waar jij op hebt gelegen, trekken aan mij. Oncologie, waar je met veel humor en liefde werd verzorgd, Neurologie waar geen hond naar je omkeek en die jou zo weg lieten gaan zonder voor thuis iets te regelen. Ik zag die bank weer waar de eerste hulp was, waar je een insult had, en niemand, niemand die een hand naar je uitstak. Alles kwam weer naar boven. Ik ga met iemand van dat ziekenhuis praten, want zo kan het niet langer. Neurologie zal zijn excuses aan moeten bieden zoals ze jou hebben behandeld en weg hebben gestuurd. Ik vroeg mij gisteravond nog af of je eigenlijk hebt beseft dat je thuis was, maar opeens herinnerde ik mij dat Max op jouw bed sprong, en als vanouds op je duim begon te sabbelen. En je glimlachte. Ja, je wist dat je thuis was. Het uur van je sterven was rustig en voor zover ik het kon zien, ben je ook in alle rust weggegaan. Je hebt niet meer gevochten zoals je de hele dag toch nog had gevochten. En ik zie en voel die vechtpartij nog steeds. En nu willen mensen dat ik een maatje ga zoeken, iemand die mij begeleidt. Jij zou het liefste willen zien dat er iemand in mijn leven komt, die weer leuke dingen met mij gaat doen. Dat zei je al tegen me voor jouw dood. Maar lieveling, een partner zal er nooit meer komen. Ik heb al tegen je gezegd dat jij niet te vervangen bent. Niemand kan die plaats meer innemen in mijn hart. Maar gewoon een soort vriend, een soort peetvader, ja, daar ben ik nu wel een beetje aan toe. Ik had gehoopt dat JVC dat zou zijn geworden, maar jij was gewoon werk voor hem. Wel speciaal werk, want hij had een speciaal plekje voor ons in zijn hart, maar met jouw dood stopte ook het persoonlijke contact. Of en hoe ik over jouw dood heen zal komen, weet ik niet, de pijn is nog zo intens. Nog steeds wil ik naar je toe, maar ik weet dat het niet mag. De dieren zijn er nog en die zijn belangrijk voor mij. Niet families of vrienden voorzover ik die nog heb eigenlijk. Alleen van Swieber krijg ik telefoon en heel soms van Caroline. En ik wil de boom planten, de boom die speciaal voor jou is. Nathan gaat zeker mee, voor de rest weet ik het eigenlijk nog niet. November is nog zo ver weg. Maar zoals je vroeger altijd zei als Kerstmis voorbij was, ach voordat je het weet zit al weer onder zo'n boom. Ik hoor niets meer van je familie, maar eigenlijk geldt datzelfde ook voor die van mij. Zoals ik al zei, alleen van Swieber. Dus misschien neem ik alleen Nathan mee, want ik wil iemand bij me hebben die mij op dat moment steunt. En dat is hij. En misschien, heel misschien is er dan iemand in mijn leven die gewoon van mij houdt zoals je van een vriendin kunt houden en omgekeerd. Ik hou van je Ko en ik mis je zo ontzettend. Het blijft zo ontzettend veel pijn doen. Eigenlijk is het gewoon daar bij jullie volgens mij een dolle boel. Michael Jackson is nu bij jullie en helaas, een collega van jou ook. Nou ja, heb je in ieder geval iemand met wie je over Cobol kunt praten. Dag lieveling, tot de volgende keer.

Het spijt me lieveling, maar mijn woorden die voor jou bedoeld waren, werden misbruikt door iemand van mijn logje. Dus besloot ik hier niet meer te schrijven. Maar dat is natuurlijk te zot voor woorden. Je zult wel hebben gemerkt dat je moeder en Antoon zijn geweest. Vreemd genoeg heb ik ze daarna niet meer gehoord. Ook heeft een familielid van jou mij een zachte dood toegewenst zodat ik vlug bij je zou zijn, vermoedelijk omdat ze geen zin had in "gezeur" van mijn kant. Hoe diep mijn liefde voor jou zit, zal ze niet begrijpen. Ik denk dat het degeen is die niet naar je begrafenis is gekomen, de begrafenis van haar eigen oom. Maar het werd getypt bij haar moeder. En dat vond ik een enorme schok. Dat kwam echt aan als een dreun. Mensen snappen gewoon niet dat je zo veel van iemand kunt houden, dat het lichamelijk en geestelijk zo'n pijn doet, dat het enige wat je wilt bij je geliefde wilt zijn. Maar mijn tijd is nog niet gekomen, ondanks dat ik je voel trekken aan mij. Vandaag vond ik vrede bij je graf, en dat heb ik een tijd lang niet gevoeld. Vrede met je dood heb ik nog steeds niet, en of ik dat ooit zal hebben, weet ik eigenlijk niet. We zullen zien. Maar ik ga weer tegen je aan schrijven. Bij jou voel ik me nog steeds veilig. Rust in vrede lieveling.

Maar niet uit mijn hart. Dit eerste jaar lieveling was domweg een ramp. Veel heb ik zelf moeten doen en van onze vriendenkring is niets meer overgebleven. Dat doet pijn, maar het was al te merken tijdens je ziekte, he? Ook toen liet iedereen het afweten. Dus waar jij zo bang voor was, is helaas waarheid geworden. Ik ben nu echt alleen. Ik heb gelukkig Nathan, Rob en Olga, en als het aan mij had gelegen lieverd, dan hadden ze tot mijn vriendenkring mogen behoren. Met hen alledrie zou ik best een avondje kunnen bomen onder het genot van een glas nou ja ik drink geen wijn meer. Onder een glas whatever dan maar. Deze 3 hebben mij er echt doorheen gesleurd. Dat en het nieuwe logje met echt goed bedoelende vriendelijke mensen. Alleen, ja, daar kan ik niet face to face mee praten en soms heb ik dat ook nodig. En Olga voelde dat vandaag heel goed aan. Samen met Martin ben ik vandaag naar je graf gegaan. Ik had het liever alleen gedaan, maar na mijn laatste valpartij ben ik toch ietsje voorzichtiger geworden. Ik had er een foto van neer willen zetten, maar op de een of andere manier lukt het niet. Ik heb een vraag gesteld daarover, dus misschien kan ik vandaag nog een nieuwe foto van je graf hier neerzetten. Tot later lieverd.

samen met jou. Lekker buiten zitten samen met een wijntje of zoals jij na het eten een grappa en ik een liquor 43. Nu hoor ik de buren lol maken en word ik ongeveer weggerookt, want overal zijn ze aan het barbeknoeien zoals jij zo fraai verwoordde. Ik ben eenzaam, lieve schat, nu zeker. Ik ben van de trap gekletterd en nu willen ze me eerst naar de cardioloog en daarna naar de neuroloog hebben. Jawel, in het Flevoziekenhuis. Als het dezelfde neurologe is als die jou zonder begeleiding of wat dan ook naar huis stuurde, en niets wou doen wat ik wilde, trek ik haar alsnog over haar tafel heen. Misschien ben ik wel eerder bij jou als iedereen denkt. Ik vind dat niet zo erg, alleen wie zorgt er dan voor de poeskes en de meisjes? Aan wie je ook gevraagd heb een oogje op mij te houden, daar is duidelijk niets van terecht gekomen. Iedereen leidt allang weer zijn of haar of hun leventje en mijn en jouw bestaan zijn ze al bijna vergeten. Dat is wel te merken aan dit he lieverd? Niemand neemt meer de moeite om hier te komen, iets te schrijven of wat dan ook. Ook degeen die ik zo bewonderde om wat hij voor ons deed niet. Hij zegt steeds dat hij komt of belt, maar nee, niets. Had je dat aan zien komen lieveling? Was je daarom ook zo bang? Ik heb nog 3 mensen die me bijstaan, en dat zijn alle 3 hulpverleners eigenlijk. Nathan had je vast gemogen met zijn droge humor en zijn vaststelling van het feit dat 99,8 % van de mensen wreed en egoïstisch zijn. En dan hebben we nog mijn psychje, die heb je een keer ontmoet. Ook die helpt me nog steeds fantastisch. En Olga, mijn hh-hulp, met haar kan ik lezen en schrijven. Ik weet zeker dat jij haar ook gemogen zou hebben. Morgen ga ik naar je toe lieverd, de boel zal wel uitgedroogd zijn. Ik mis je. Kus!

Nog hoor ik de rits dichtgaan toen ze jouw lichaam in de lijkenzak hadden gelegd. Nog zie ik zo voor me dat ze je op een brancard legden en wegreden, jou wegreden uit het huis waar we gelukkig in zouden worden. Samen met Martin en Caroline heb ik de auto huilend nagekeken tot hij de bocht nam en niet meer te zien was. Jouw lichaam is dan weg, maar je geest is nog bij je graf en bij mij. Ik mis je en mijn hart huilt om jou, wordt in stukken gescheurd. Ik heb nog een taak te verrichten hier lieveling, maar daarna zou ik het echt niet erg vinden als je me op kwam halen...... Mieke

"Man is spirit--this is all man needs to know; and spirit is triumphant over matter". Ko you are and always will be, with us. You are only a breath away. We love you. Annemiek, Ronnie, Antony, Danny, David, Laura, Jude en Luca. xxxxxx Lieve Mieke, In gedachten bij je op deze moeilijke dag. Veel sterkte toegewenst van ons allemaal.

Weet je nog lieverd, ieder jaar hing jij de vlag halfstok voor me buiten. Ieder jaar keken we ook naar de Dodenherdenking. Eigenlijk weet ik niet eens of jij dat ook deed toen je met Yvonne en later alleen was. Bij mij was het een traditie en werd het onze traditie. Je ster heeft zijn staartje verloren, dat is nu jammer. Maar er wordt slecht weer voorspeld, dus ik denk dat ik je vannacht en morgennacht niet zal kunnen zien. Waar je ook bent, ik hou van je........

Weet je nog lieverd, hoe we Koninginnedag vierden? Standaard scoorden we oranjebitter, niet te drinken die handel, en aten een vet broodje hamburger, jij met alles erop er eraan, en ik alleen met ui. En daarna, voor zover voor mij mogelijk was, toch uren slenteren over de vrijmarkt van Utrecht. Daarna hebben we 1 x maar in Almere Koninginnedag mogen vieren. Gingen we naar Almere Buiten, waar Suze stond. Ik geloof dat de foto's hier nog tussen staan. Verleden jaar hing je nog het lampje aan de schuur, waar ik foto's van heb gemaakt. Die foto's staan hier zeker op. Wat schrok ik toen ik ze later terug zag. Hoe mager was je al geworden. Dit jaar, lieveling, liep het uit op een drama. Niet alleen was het de eerste Koninginnedag zonder jou, maar er was ook een aanslag door een gek op de Koninklijke familie. Resultaat: 8 doden. Ook speelt er nu een soort Mexicaanse griep, die wel eens fout kan aflopen, de pandemie, zoals ze het noemen. Reizen moet je nu niet willen. Ik mis je lieveling, en ik kijk iedere avond naar een bepaalde ster. Die ster heeft een staartje, dus dat moet jij wel zijn, kan niet anders. Die ster is uniek om te zien, net zoals jij het voor mij was. Jij had gelijk wat bepaalde personen betreft, eigenlijk hadden we alletwee gelijk, maar dat zul je misschien wel zelf hebben gevoeld of gemerkt. Ook beloftes worden niet nagekomen. Je meisje wordt langzaam maar zeker aan haar lot overgelaten. Maar nog steeds, hoeveel moeite het me ook kost, ik zal er voor zorgen dat je boom er komt, en dat je trots op me kunt zijn. Ik had het alleen een stuk fijner en prettiger gevonden als ik je armen weer om me heen voelde. Ik hou van je.

Gisteren was ik weer bij je graf en wat me opviel was dat de winterviooltjes van je moeder er zo vrolijk bij stonden. Daardoor leek het niet verwaarloosd. Ook de andere dingen stonden nog goed, behalve dan de bloemen in het kleine vaasje. Je graf staat weer vol met mooie bloemen. Lieve schat, ik heb er een financiële puinhoop van gemaakt. Eigenlijk zouden ze mensen met zo'n diepe shock en verdriet het eerste jaar niet de financiën moeten laten regelen. En zeker niet mensen zoals ik. Ik begrijp nu wat je bedoelde toen je het had over het geld dat je had gekregen na Yvonne haar overlijden. Ik heb exact hetzelfde gedaan. Maar jij kwam niet in een puinhoop terecht, ik wel. Maar goed, dat kan opgelost worden. Ik voelde je warmte weer om mij heen toen ik zo voor je graf zat. Eigenlijk heb ik het verkeerde gezegd bij Man bijt Hond. Ik zit niet voor je graf zodat ik je naam kan zien, ik zit voor je graf omdat ik nooit op je heb neergekeken en dat doe ik nu nog steeds niet. We zijn op gelijke hoogte als ik zo zit. Helaas heeft niemand van je familie meer contact met mij opgenomen, maar dat begrijp ik wel. Er moest iets bitters uit en dat heb ik gedaan. En waarschijnlijk heb ik er een paar gekwetst die ik nu net niet wilde kwetsen. Maar goed, het zij zo. Pieter heeft zijn belofte aan jou ingelost, vandaag heb ik de belastingpapieren weg kunnen sturen. Ik heb hem een dank-je-wel namens ons gestuurd. Daar zou je het vast mee eens zijn geweest. Omdat er zo weinig mensen hier een groet voor je achterlaten, heb ik besloten dit te gebruiken als ik een gesprek met je wil voeren. Dat doe ik nu dus. Lieverd, ik kan nog steeds niet beneden zitten 's avonds. Eerst wilde ik verhuizen, maar toen werd er een ander idee geopperd. Wat meubels veranderen, zodat het meer mijn huis wordt. Dus heb ik een nieuw bankstel besteld. Ik hoop dat je het er mee eens bent. Ook kan ik nog steeds geen wijn drinken, niets wat we samen deden, kan ik meer. Het verdriet en de rouw zitten zo verschrikkelijk diep, dat ik 's nachts in mijn slaap jouw symptomen aan het overnemen ben. Verleden week werd ik wakker door verschrikkelijke stuiptrekkingen. En ik had het ijs en ijskoud. Nu heb ik een beetje een idee wat jij hebt door moeten maken. Laatst had ik het idee toen ik boven lag (ja, waar anders) dat ik jou bezig hoorde te vertrekken naar je werk. Ik heb je geroepen, maar pas na de tweede keer drong het tot me door dat dat niet kon. Ik mis je lieverd, heel erg, mijn leven is zo kaal, zo leeg zonder jou. Niet meer die grapjes en die malle gezichten van jou. Maar weet je wat zo vreemd is? Ik kan me je stem niet meer herinneren. Alles wat je deed en wat je zei wel, maar je stem ben ik kwijt. Raar he? Ik knuffel je voor nu en binnenkort schrijf ik weer. Ik hou van je. Mieke

Ja, dat krijg je als je veel alleen bent. Mijn herinneringen, dus ook mijn gedachten, gingen terug naar de maanden van Ko zijn ziekte en dood. En ik realiseerde mij dat wij toen ook alleen waren, ook alleen die strijd moesten voeren. Geen vrienden, bijna geen familie die ons letterlijk steunden, waarmee ik bedoel dat ze niet lijflijk aanwezig waren. Alleen Caroline en Martin waren bijna continue aanwezig en op dat moment waren we nog niet eens echte vrienden. Iedere keer die pijn als Ko vroeg of ik iets had gehoord en ik nee moest verkopen. Dat koppie van hem. Nooit zal hij weten waarom Sylvia, zijn nicht, zo ontzettend kwaad was (op mij) dat ze niet bij zijn ziekbed verscheen en ook niet bij de begrafenis. Op 1 neef na lieten ze het trouwens allemaal afweten, zelfs zijn eigen petekind. Dat heeft hem tijdens zijn ziekte en mij na zijn dood pijn gedaan, veel pijn. En ik kon die pijn niet wegnemen. Ja, er werd veel gebeld, maar Ko wilde persoonlijk afscheid nemen. En dat ging dus niet. Alleen (gelukkig) van zijn moeder. Ik hield een toespraak bij Ko zijn begrafenis, maar hij had harder moeten zijn. Eigenlijk zou hij dat ook van mij hebben verwacht. Hij kende mij tenslotte erg goed. En nu, nu zit ik er over te peinzen en word weer verdrietig en bitter. Waarschijnlijk trap ik nu weer op een paar tenen, maar zoals eerder gezegd, ik schrijf wat ik voel en denk en dit gaat er nu door mij heen.

aan al onze verjaardagen, die wij samen vierden. Je bent er nu niet meer, niet lijflijk tenminste. En juist die armen die mij zo stevig tegen jouw lichaam aandrukten, die mis ik zo. Ik zal deze dag door moeten komen, Ko, maar ik kom wel naar je toe. We zullen weer samen, net zoals op jouw verjaardag, mijn verjaardag "vieren". Ik rook een sigaretje bij je en zet mooie bloemen voor jou neer, dit keer alleen uit mijn naam. Jij en ik, voor altijd samen.......

Mijn laatste avond als 52-jarige. Jij noemde dat altijd oudejaarsavond. En die werd al gezellig gemaakt door jou. Plagerig vertelde je dat je leuke cadeautjes had gekocht. En om 12 uur precies feliciteerde je me, met inderdaad alvast een leuk klein cadeautje. En nu lieve schat, zal niemand mij om 12 uur feliciteren. Geen brede lach van jou. Geen leuk vooruitzicht voor de echte verjaardag. Mensen beginnen me al te feliciteren, maar waarmee? Mijn eerste verjaardag zonder jou, maar we zullen samen zijn. Ik ben morgen bij je. Ik kus je van hieruit, lieveling.

Wel, Joost komt vanavond. Kan ik herinneringen ophalen samen met hem? Misschien. Ik kan me niet meer een beeld vormen van Joost. Maar het zal er voor zorgen dat ik vanavond beneden moet zitten. Stom he, lieveling, dat ik dat niet kan. Hoe zit dat toch in elkaar die menselijke geest? En vooral die van mij. Gisteravond had ik het moeilijk en dat weet je. Ik heb gehuild totdat ik niet meer kon, en daarna won het automutileren het. Dat is jammer, maar misschien is het maar eenmalig. Ik weet dat je over me waakt, ik voel je nu heel dicht bij me. En daar ben ik blij mee. Het lijkt wel alsof vandaag de wereld stil staat, zo stil is het overal. Vreemd, onwerkelijk weer is het. Ik mis je doddebol, maar je weet wat ik gisteravond heb gezegd. Ik heb hier nog een taak te verrichten, een liefdevolle taak. Ze vertrouwen op me en ik op hen. Dag schat, tot de volgende keer.......

Ik heb Ko heel wat jaren gekend door de Dutch Microfocus Usergroup. Onze contacten waren niet wekelijks maar als we elkaar spraken of ontmoetten dan hadden we altijd lol. Eerst allebei als lid van deze vereniging en later als bestuursleden van deze club. Ko altijd enthousiast voor nieuwe ideeen. Altijd bereid om iets aan te pakken en iets te proberen. Ko was gedetacheerd via Inter Access, ik zat bij Getronics, we hadden dus ook wel het e.e.a. gemeen. Maar zoals bij gedetacheerden geldt, je eigen collega's ken je minder goed dan de medewerkers van de bedrijven waar je gedetacheerd bent. Nadta we allebei in het bestuur van de DMUG zaten spraken we lekaar bij de vergaderingen of we gingen ergens een hapje eten om even bij te praten. De laatste jaren had de DMUG niet veel meer om het lijf en belden we elkaar als de factuur van de jaarlijkse bijdrage weer eens te laat door mij aan Ko werd gegeven of gestuurd. We gingen de laaste keer uit eten in het Japanse restaurant in Utrecht en maakten er meteen maar een jaarvergadering van met ons tweeen als leden. We kletsten weer eens goed bij en veel meer was dan ook niet nodig voor een goede verstandhouding. Ko was voor mij een zeer prettige collega, een betrokken een bewogen IT-er, die altijd bereid was iets extra's te doen. Aimable vent. Ik blijf hem zeker missen.

Die zijn niet zo goed. Darom vierden Ko en ik onze verjaardagen alleen nog maar samen. En ik heb besloten dat als ik mij bij hem voeg, het weer met ons tweetjes zal zijn. Niemand mag er bij zijn, nabestaanden krijgen pas na afloop bericht, en op de steen hoeft alleen maar te komen staan 1956-Mieke-sterfdatum, onder Ko zijn naam. Er zal nooit meer ruzie zijn, geen geharrewar, alleen wij tweetjes. Er zal 1 lied worden gespeeld voor een lege zaal, welk lied zal ik nog uitzoeken en dat is dan dat. Eenzaam? Mijn leven was eenzaam voor Ko, Ko maakte mijn leven weer mooi, en na Ko ben ik weer eenzaam.

En mijn hemel, wat mis ik dat leven. Ik ben tot niets meer toe in staat, behalve dan wat voor me uit zitten staren. Nathan en ik gaan daaraan werken, want ik ben er van overtuigd dat Ko mij een ander leven gunt. Het gaat alleen niet zo best, zo zonder hem. Het is zo leeg en kaal.......

Wat waren we blij met ons huisje en tuin. De lente toen was schitterend, die heb je gelukkig nog mee kunnen maken. Toen was je nog redelijk goed. En vandaag kwam er voor het eerst een vlinder voorbij. Sindsdien ben ik wat triest, omdat dit de eerste lente zonder jou is. We wilden nog zo graag naar Lisse, naar de Keukenhof, maar dat ging ook niet meer. Toen we de eerste zomer hier hadden in Almere was het een waardeloze zomer. De tweede zomer was je er al niet meer. We hadden zo veel plannen en niets is daarvan terecht gekomen. Ik mis je doddebol, heel erg. Maar ik kan nog de foto's neerzetten die we hebben gemaakt toen de katten voor het eerst naar buiten mochten. Dat ga ik dit weekend doen. Nu ga ik maar wat in bed liggen lezen en tv kijken, God, zal die pijn ooit overgaan?

Wel lieverd, je foto en je graf waren op tv, maar had op mij de uitwerking van een bom. Ik wil naar je toe, liever vandaag nog dan over weet ik veel hoe lang ik nog te gaan heb zonder jou. Misschien doe ik het vannacht, ik weet het nog niet. Wat ik wel weet is dat toen Nathan wegging, ik mij eenzamer dan eenzaam voelde en nog steeds voel. Daar zat ik dan in ons huis, niemand meer om mij heen. Iedereen heeft een doel, is met wat bezig. De mensen die ik ken zijn niet alleen, hebben anderen om zich heen. Daarom wil ik naar je toe, ik wil onze liefde weer terug en weer voelen, je armen om me heen. Mag ik komen?

Er werd toen gefilmd bij je graf, lieveling. En vanavond kom je op tv, nou ja je foto die altijd bij me staat en waarop je lachend naar me kijkt. Dat ik er bij ben, doet er niet zo veel toe, ik hoop dat Remco, de interviewer en cameraman er iets moois van heeft gemaakt. Het was een indringend gesprek lieverd die 2 1/2 uur duurde en hij heeft me laten lachen en huilen. Ik weet niet welke 4 minuten hij er uit heeft gehaald, ik zou 1 moment kiezen die zo intens was dat alles en iedereen stil viel en Remco en ik elkaar alleen maar aankeken in doodse stilte. Vannacht heb ik eerlijk gezegd een poging gedaan om bij je te komen, maar dat is dus weer eens mislukt. Zelfs dat lukt me niet. Ik weet dat ik niet zonder jou kan, daar ben ik na 9 maanden wel achter. Dit verdriet is te groot voor mij, te intens. Jouw opmerkingen ploppen in mijn hoofd als ik iets zeg waar jij dan altijd een standaard antwoord op gaf, zodat ik weer in de lach schoot. Eens zal het me lukken lieverd, maar ik geloof dat ik nog een boom moet planten. Wat vind je van een beukenboom? Ik hou van je, ik denk dat je dat voelt en eens zal ik weer bij je zijn. Ik kan bijna niet wachten. Knuffels, ook van de katten en met name Max......

Dat is wat met mij gebeurd is sinds de dood van Ko, 9 maanden geleden. Dit gedicht stond op mijn logje, en het sneed me door de ziel: Wat ben je als je praat en er is niemand die naar je luistert? Wat ben je als je liefde wilt geven en er niemand is die dat met je wil delen? Wat ben je als je goed en aardig wil zijn en anderen je alleen maar pijn doen? Wat ben je als de zon schijnt en je alleen de regen ziet? Wat ben je als je huilt en er niemand is die je wil troosten? Wat ben je als je schrijft en er niemand is die het leest/reageerd? Wat ben je als je wil delen maar er niemand is waaraan je het kunt geven? Wat ben je als je vrienden hebt waar je nooit iets van hoort? Wat ben je als je je eenzaam voelt en er niemand is die je gezelschap houdt? "Dan ben je eenzaam en alleen"

Ik ben een beetje droevig dat bijna niemand de moeite neemt om herinneringen aan Ko op te halen. Er zijn er genoeg die hem hebben gekend, maar domweg niet de moeite nemen. Dat is triest. Het balletje van klei gaat over mijn tijd bij de Eikenboom. Bij creatieve therapie moesten we een balletje van klei maken, en ondanks dat mijn handen niet goed werkten, maakte ik een keurig balletje. Daarna moesten we het balletje aan de buurman of buurvrouw geven. Dat verdomde ik. Wat ze ook zeiden, ik vertikte het echt. Dat werd gerespecteerd. Vervolgens kregen we de opdracht om een gaatje met je duim in het balletje te maken. Ook dat vertikte ik. En het werd gerespecteerd. Daarna was het de bedoeling dat je je negatieve gevoelens in dat balletje zou denken. Ja zeg, ik ga daar dat balletje negatief maken. Me hoela. Ik mocht het balletje meenemen, iedereen trouwens, maar zelfs al had ik het niet mee mogen nemen, had ik het toch gedaan. Niemand mocht aan dat balletje zitten, zelfs Ko niet. Ko heeft dat al die jaren gerespecteerd, omdat hij begreep wat voor betekenis er aan vast zat. Toen hij doodziek was en een keer 's avonds aan mijn bed zat, zei ik, wacht even, en haalde het balletje. En ik gaf het hem. De tranen stonden in onze ogen. En wat zo wonderbaarlijk was, hij voelde wat ik voelde bij dat balletje en werd er zelfs rustig van. Nu ligt het balletje hier weer, en soms hou ik hem vast en rol het in mijn handen. En nog steeds straalt het de energie uit die ik er toen in heb gestopt.